2. Drie uur ‘s ochtends — Het geluid van water
Die nacht werd ik wakker van het geluid van stromend water. Het was al ruim na drie uur ‘s nachts.
“Waarom zou Daniel op dit tijdstip douchen?” vroeg ik me af.
Het geluid was niet constant. Het kwam in onregelmatige uitbarstingen – plonsen, pauzes en nog wat. Zachte snikken.
Ik kroop uit bed, voorzichtig om geen geluid te maken, en volgde het zwakke licht van de badkamerdeur. Door de smalle kier zag ik iets dat mijn adem deed stokken.
Olivia stond trillend onder water, haar armen en schouders bedekt met blauwe plekken. Daniel stond zwijgend naast haar, met een natte handdoek in zijn hand geklemd.
« Denk je dat ik je niet eerder heb horen praten? » siste hij.
« Nee… het was gewoon mama. Ik vroeg of ze iets wilde eten. »
« Leugenaar! »
De klap was hard en echode tegen de tegels. Olivia viel neer en huilde zachtjes terwijl hij zich omdraaide.
Ik hield mijn mond dicht om niet te hoeven huilen. Mijn knieën begaven het bijna. Mijn zoon – mijn lieve jongen, het kind dat ik ooit had vastgehouden en beschermd – was de man geworden die zijn vader ooit was.
Die nacht sliep ik niet. Ik zat bij het raam, de stadslichten vervaagden door mijn tranen, gekweld door de echo’s van mijn verleden en de waarheid die ik niet langer kon ontkennen.
3. De ochtend van de nep-glimlachen
Tijdens het ontbijt probeerde ik mijn stem te kalmeren. « Olivia, lieverd, wat is er met je hand gebeurd? »
Ze aarzelde even voordat ze antwoordde. « Ik ben tegen de deur gebotst, mam. Het is niets. »
Daniel kwam binnen en sloeg een arm om haar schouder. « Zie je wel, mam? Mijn vrouw is onhandig, » zei hij, terwijl hij een glimlach forceerde die zijn ogen niet bereikte.
Olivia glimlachte ook, maar haar ogen stonden vol angst — dezelfde blik die ik vroeger had.
4. De keuze van een moeder
Die nacht lag ik wakker en speelde elk moment opnieuw af – de blauwe plek, de klap, de trillende stilte. Ik had diezelfde nachtmerrie ooit meegemaakt, lang geleden, te bang om weg te gaan, te bang om te spreken. Ik had mezelf beloofd dat als ik het ooit nog eens zou meemaken, ik niet zou zwijgen.
Tegen de ochtend had ik mijn keuze gemaakt.
Toen ze aan tafel gingen voor het ontbijt, keek ik mijn zoon aan en zei kalm: « Daniel, ik denk dat het tijd is dat ik naar een verzorgingshuis verhuis. Ik heb daar vrienden, en dat is misschien beter voor iedereen. »
Hij fronste. « Weet je het zeker, mam? »
