– Loop je vandaag met ons mee?
Ik zei ja.
We praatten niet veel. We liepen gewoon.
De jonge hond speelde, Dusty dutte in het karretje, de oude man neuriede zacht.
Het werd een wekelijkse gewoonte. Elke dinsdag rende ik niet, maar liep ik mee. Het was geen training – het was meer dan dat.
Op een dag deed Dusty zijn ogen niet open. Hij ademde langzaam. Ik keek naar de man.
– Het gaat goed – zei hij zacht. – Hij heeft gewoon een slaperige dag.
Anya zei niets, gaf Dusty zacht een kus, voordat we afscheid namen.
De volgende dinsdag waren ze er niet.
Ik zei tegen mezelf dat ze vast een andere weg namen.
Maar op donderdag voelde ik iets zwaars op mijn borst.
Op zaterdag zag ik Anya op een bankje zitten. Naast haar zat de jonge hond. Het karretje was leeg.
– Hij is twee nachten geleden overleden – zei ze zacht. – In zijn slaap. Opa was bij hem.
Ik ging naast haar zitten. Ik wist niet wat ik moest zeggen.
– Hij was er klaar voor – vervolgde ze. – Opa zei dat hij kon rusten. Ze lagen daar gewoon samen.
Na een korte pauze vroeg ik:
– Gaat het?
Anya knikte.
– Het is triest, maar hij is vredig. Hij voelt dat hij zijn belofte heeft gehouden.
Ze gaf me een foto – Dusty als pup, op de borst van de man, allebei glimlachend.
– Opa zei dat ik dit aan jou moest geven. Hij zei dat jij het zou begrijpen.
Die avond keek ik lang naar de foto. Ik besefte: dit ging niet alleen over een hond.
Het ging over liefde, trouw – over er zijn voor iemand, ook als het het moeilijkst is.
Het pad was niet meer hetzelfde zonder het karretje.
Maar ik bleef rennen. Soms kwam Anya mee. De jonge hond altijd.
Op een ochtend zag ik de oude man weer – nu met alleen een stok en de jonge hond.
