Op een ochtend zag ik de oude man weer – nu met alleen een stok en de jonge hond.
Ik rende naar hem toe.
– Goed je weer te zien.
Hij glimlachte.
– Fijn dat er nog iemand is die me ziet.
We liepen zwijgend tot hij plotseling zei:
– Hij is nog steeds bij me. In de wind, in de stilte, in de hoop die in mij leeft.
Voordat we afscheid namen zei hij dit – en ik zal het nooit vergeten:
– Liefde is geen vasthouden. Liefde is het meenemen van iemand die niet meer kan lopen – en loslaten als het tijd is.
Sindsdien ben ik veranderd. Ik bel mijn moeder vaker. Ik vraag hoe het met de buren gaat.
Ik heb een oude geredde hond geadopteerd.
Elke dinsdag wandelen we samen op het pad – zoals zij ooit deden.
Liefde maakt geen geluid. Het is stil, volhardend en blijvend. Het blijft, zelfs als alles anders verdwijnt.
Dus als je iemand ziet die meer draagt dan hij zou moeten – vraag dan niet waarom.
Vraag voor wie hij het doet.
Want echte liefde – die verdwijnt nooit echt.
