Toen ik 30 rode vlekken ontdekte, net insecteneitjes, op de rug van mijn man, bracht ik hem met spoed naar de spoedeisende hulp. De arts keek hem meteen aan en zei dringend: « Bel onmiddellijk de politie. »
Mijn man David en ik zijn acht jaar getrouwd. We hadden nooit veel, maar ons kleine huisje in Tennessee was altijd vol gelach en warmte. David was van nature rustig – het type man dat thuiskwam van zijn werk, onze dochter knuffelde, me op mijn voorhoofd kuste en nooit ergens over klaagde.
Maar een paar maanden geleden begon ik te merken dat er iets niet klopte. Hij was altijd moe, zijn rug jeukte constant en hij krabde er zo vaak aan dat zijn shirts vol kleine pluisjes zaten. Ik dacht dat het niets was – misschien muggenbeten, of een allergie voor het wasmiddel.
Toen ik op een ochtend, terwijl hij sliep, zijn shirt optilde om er crème op te smeren, verstijfde ik.
Er zaten kleine rode bultjes op zijn rug. In het begin waren het er maar een paar. Maar naarmate de dagen verstreken, verschenen er meer – tientallen, gegroepeerd in vreemde, symmetrische patronen. Ze leken bijna op groepjes insecteneitjes die onder zijn huid waren ingebed.
Mijn hart bonsde. Er was iets vreselijk mis.
« David, word wakker! » Ik schudde hem in paniek door elkaar. « We moeten nu naar het ziekenhuis! »
Hij lachte slaperig en zei: « Rustig maar lieverd, het is maar een uitslag. »
Maar ik weigerde te luisteren. « Nee, » zei ik trillend. « Zoiets heb ik nog nooit gezien. Laten we alsjeblieft gaan. »
We haastten ons naar de spoedeisende hulp van het Memphis General Hospital. Toen de dienstdoende arts Davids shirt optilde, veranderde zijn uitdrukking onmiddellijk. De kalme, beleefde arts werd plotseling bleek en riep naar de verpleegster naast hem:
“Bel 112 – onmiddellijk!”
Mijn bloed stolde. De politie bellen? Voor huiduitslag?
