De tranen stroomden over mijn wangen. « Maar wie zou hem iets hebben aangedaan? En waarom? »
arrow_forward_iosLees meer
Pauze
Powered by
GliaStudios
De politie startte onmiddellijk een onderzoek. Ze vroegen naar zijn recente collega’s, zijn routine, iedereen die mogelijk op het werk met hem in contact was gekomen. Ik herinnerde me plotseling dat David de laatste tijd later thuiskwam dan normaal. Hij zei dat hij bleef om « de omgeving schoon te maken ». Op een keer rook ik een sterke chemische geur aan zijn kleding, maar hij negeerde die.
Toen ik dit detail noemde, wisselde een van de agenten een serieuze blik uit met de dokter.
« Dat klopt, » zei de rechercheur zachtjes. « Het was geen ongeluk. Iemand heeft waarschijnlijk een bijtende stof op zijn huid aangebracht – rechtstreeks of door zijn kleding heen. Het is een mishandeling. »
Mijn benen begaven het. Ik klampte me trillend vast aan de stoel.
Na een paar dagen behandeling stabiliseerde Davids toestand. De rode blaren begonnen te vervagen en lieten vage littekens achter. Toen hij eindelijk kon praten, pakte hij mijn hand en fluisterde:
« Het spijt me dat ik het je niet eerder heb verteld. Er is een man op de bouwplaats – een voorman. Hij zette me onder druk om valse facturen te tekenen voor materialen die nooit geleverd zijn. Ik weigerde. Hij bedreigde me, maar ik had niet verwacht dat hij zoiets zou doen. »
Mijn hart brak. Mijn lieve, eerlijke echtgenoot stierf bijna omdat hij weigerde zich te laten corrumperen.
De politie bevestigde later alles. De man – een onderaannemer genaamd Rick Dawson – smeerde Davids shirt in met een irriterende stof terwijl hij zich omkleedde in een bouwkeet. Hij wilde hem « een lesje leren » omdat hij niet in de oplichterij was getrapt.
Rick werd gearresteerd en het bedrijf startte een intern onderzoek.
Toen ik het nieuws hoorde, wist ik niet of ik opgelucht of woedend moest zijn. Hoe kon iemand zo wreed zijn – en dat allemaal voor een paar stuivers?
Vanaf die dag heb ik geen moment met mijn familie meer als vanzelfsprekend beschouwd. Vroeger dacht ik dat veiligheid betekende dat je deuren op slot deed.
en deuren op slot doen en vreemden vermijden. Nu weet ik het: soms loert er gevaar in de mensen die we denken te kunnen vertrouwen.
Zelfs nu, als ik terugdenk aan dat huiveringwekkende moment – de dokter die riep: « Bel 112! » – voel ik nog steeds een beklemmend gevoel op mijn borst. Maar dat moment heeft ook Davids leven gered.
