« David, word wakker! » Ik schudde hem in paniek door elkaar. « We moeten nu meteen naar het ziekenhuis! »
Hij lachte halfhartig en zei: « Rustig maar, lieverd, het is gewoon uitslag. »
Maar ik wilde niet luisteren. « Nee, » zei ik trillend. « Zoiets heb ik nog nooit gezien. Laten we alsjeblieft gaan. »
We haastten ons naar de spoedeisende hulp van het Memphis General Hospital. Toen de dienstdoende arts Davids shirt optilde, veranderde zijn uitdrukking onmiddellijk. De kalme, beleefde arts verbleekte plotseling en riep naar de verpleegster naast hem:
« Bel 112 – onmiddellijk! »
Mijn bloed stolde. De politie bellen? Vanwege de uitslag?
« Wat is er? » stamelde ik. « Wat is er met hem? »
De dokter gaf geen antwoord. Even later kwamen er nog twee hulpverleners binnen. Ze bedekten Davids rug met steriele lakens en begonnen me dringend te ondervragen:
« Is uw man de laatste tijd blootgesteld aan chemicaliën? »
« Heeft hij werk? »
« Heeft iemand anders in uw familie soortgelijke symptomen gehad? »
Mijn stem trilde toen ik antwoordde: « Hij werkt in de bouw. Hij werkt al een paar maanden op een nieuwe bouwplaats. Hij is moe, maar we dachten dat het gewoon uitputting was. »
Meer ontdekken
arts
dokter
Arts
Een kwartier later arriveerden er twee politieagenten. Er viel een stilte in de kamer, alleen verbroken door het gezoem van medische apparatuur. Mijn knieën voelden zwak aan. Waarom waren de agenten hier?
Na lang wachten kwam de dokter terug. Zijn stem was kalm maar vastberaden:
« Mevrouw Miller, » zei hij zachtjes, « geen paniek alstublieft. Uw man heeft geen infectie. Deze littekens zijn niet op natuurlijke wijze ontstaan. We denken dat iemand dit expres heeft gedaan. »
Ik voelde mijn hele lichaam verdoofd raken. « Iemand… heeft dit gedaan? »
Hij knikte. « We vermoeden dat hij is blootgesteld aan een chemische stof – mogelijk bijtend of irriterend – die rechtstreeks op zijn huid is aangebracht. Het veroorzaakte een vertraagde reactie. Je hebt hem net op tijd binnengebracht. »
