Ik verzorgde mijn zieke grootmoeder en erfde haar oude bank na haar overlijden. Toen ontdekte ik een verborgen rits in het kussen.
Hij knikte alsof hij het begreep zonder dat er een uitleg nodig was.
Clara stond in de deuropening met haar zonnebril op haar hoofd.
Een man die voor een bank staat | Bron: Midjourney
« Probeer de muren niet te beschadigen, » zei hij, terwijl hij aan zijn koffie nipte. « De makelaar zei dat de originele verf de waarde verhoogt. »
Marcus keek me met opgetrokken wenkbrauw aan. Ik schudde mijn hoofd.
‘Laat haar met rust,’ mompelde ik. ‘Ze is het niet waard.’
Noah en Elsie hielpen de kussens op te kloppen toen we het eenmaal thuis hadden. Het paste maar net door de deur en ik moest de hele woonkamer opnieuw inrichten om ruimte te maken, maar dat vond ik niet erg.
Een lachend meisje met een kussen | Bron: Midjourney
Ik streek met mijn handen over de verbleekte stof en haalde voor het eerst in dagen weer adem.
Het was niet zomaar een meubelstuk. Het was elk verhaaltje dat ze me voor het slapengaan fluisterde. Elke warme knuffel. Elke kop warme chocolademelk tijdens het kijken naar tekenfilms, en alle liefde die mijn oma me gaf, nu verwerkt in steken en vulling.
En het was van mij.
Een paar dagen later, toen de kinderen eindelijk sliepen, ging ik met een vochtige doek en een fles schoonmaakmiddel op de vloer van de woonkamer zitten, vastbesloten om de bank eens goed te schrobben.
Een vrouw die op een bank zit | Bron: Midjourney
Ik voelde dat ik het aan Mabel verschuldigd was. Ik wilde voor hem zorgen zoals zij altijd voor mij had gezorgd.
De jaren hadden een dun laagje stof onder de kussens achtergelaten. Toen ik er eerst een optilde, en vervolgens een andere, en daarbij langs de naden streek, merkte ik iets vreemds op.
