Ik verzorgde mijn zieke grootmoeder en erfde haar oude bank na haar overlijden. Toen ontdekte ik een verborgen rits in het kussen.
De week daarop hadden we een afspraak met de advocaat van de nalatenschap. Zijn kantoor rook vaag naar oude boeken en citroenwas, zo’n geur die blijft hangen bij stille teleurstelling.
Een vrouw die een auto bestuurt | Bron: Midjourney
Hij bood ons koffie aan. Mijn moeder weigerde het onbeleefd. Ik nam het aan; ik moest iets met mijn handen doen.
Het testament was eenvoudig. Het huis was voor mijn moeder. De sieraden werden helemaal niet genoemd.
En toen keek de advocaat me aan.
« Mabel heeft één ding speciaal voor Lila achtergelaten, » zei ze, terwijl ze een bladzijde omsloeg. « De perzikkleurige brokaatbank uit de woonkamer. »
Een advocaat aan zijn bureau | Bron: Midjourney
‘Dat oude ding?’ zei mijn moeder, terwijl ze even lachte. ‘Nou, als je het wilt hebben, kun je het maar beter voor het einde van de week weghalen. Ik zet het huis maandagochtend te koop. Je moet het maar regelen, Lila.’
Ik knikte langzaam en slikte de pijn in mijn keel weg. Ik zei niets. Ik vertrouwde mezelf niet om met haar te praten.
