Ik verzorgde mijn zieke grootmoeder en erfde haar oude bank na haar overlijden. Toen ontdekte ik een verborgen rits in het kussen.
Een lachende man zit op een bank | Bron: Midjourney
Een week later vertelde ik Emma alles onder het genot van een kop thee. Ze was mijn oudste vriendin, iemand die naar alles kon luisteren zonder me te onderbreken. We hadden samen de studententijd, relatiebreuken, een bevalling en mislukte kapsels meegemaakt, en toch zagen we elkaar nog steeds elke zaterdag stipt.
De kinderen waren samen een LEGO-toren aan het bouwen op de keukentafel, terwijl ik hem het hele verhaal vertelde, van de verborgen rits tot het fluwelen zakje.
‘Heeft hij het op de bank laten liggen?’ Emma knipperde met haar ogen, haar mond viel bijna open van verbazing.
Een lachende vrouw zit aan de keukentafel | Bron: Midjourney
‘Op de bank,’ zei ik lachend. ‘Ze had een fortuin verborgen in het volle zicht. Ze wist dat mijn moeder te oppervlakkig was om iets sentimenteels op te merken.’
Die avond, nadat de kinderen naar bed waren gegaan en het huis eindelijk stil was, kroop ik alleen op de bank. Ik haalde de brief weer uit het fluwelen zakje en streek de kreukels voorzichtig glad, alsof ik bladgoud aanraakte.
Ik had het al wel twaalf keer gelezen, maar vanavond sprak het me op de een of andere manier toch aan.
Een vrouw die een brief leest | Bron: Midjourney
« Dankjewel, oma, » fluisterde ik in de stilte. « Dankjewel voor alles. »
De kamer gaf geen antwoord, maar ik kon haar aanwezigheid bijna voelen. Ik stelde me haar voor, glimlachend, met die vertrouwde, veelbetekenende glimlach die ze altijd op haar gezicht had als ze trots op me was, maar er geen ophef over wilde maken. Ik glimlachte terug, de tranen stroomden over mijn wangen.
