Na de geboorte van ons tweede kindje nam de spanning alleen maar toe. Ingrid en Klara kwamen langs met geforceerde glimlachjes en felicitaties, maar ik voelde dat er iets niet klopte. Hun gefluister en blikken maakten duidelijk dat ze iets verborgen hielden.
Terwijl ik op een middag de baby aan het voeden was, hoorde ik ze zachtjes praten.
« Ze weet het nog steeds niet, hè? » vroeg Ingrid.
Klara lachte. « Natuurlijk niet. Peter heeft haar nooit de waarheid verteld over hun eerste kindje. »
Mijn hart stond stil. Wat was de waarheid? Waar hadden ze het over? Ik voelde mijn hartslag versnellen terwijl de paniek me overspoelde. Ik moest weten wat ze bedoelden.
Die avond confronteerde ik Peter. Ik riep hem naar de keuken, mijn stem nauwelijks vastberaden.
« Peter, » fluisterde ik, « wat heb je me nog niet verteld over onze eerste baby? »
Hij verstijfde, zijn gezicht werd bleek. Even sprak hij niet. Toen ging hij met een diepe zucht zitten en begroef zijn gezicht in zijn handen.
« Er is iets wat je niet weet, » zei hij, schuldgevoelens over zijn hele gezicht te lezen. « Toen je zwanger was van onze eerste… zette mijn familie me onder druk om een vaderschapstest te doen. »
Ik staarde hem aan en probeerde zijn woorden te begrijpen. « Een vaderschapstest? Waarom zou je dat moeten doen? »
« Ze geloofden niet dat de baby van mij was, » legde Peter uit met gebroken stem. « Ze vonden dat de timing te dicht bij het einde van je vorige relatie lag. »
Mijn hoofd tolde. « Dus je hebt de test gedaan? Zonder het me te vertellen? »
Peter stond op, zijn handen trilden. « Het was niet omdat ik je niet vertrouwde! Ik heb nooit aan je getwijfeld. Maar mijn familie liet het niet los. Ze bleven me pushen, en ik wist niet hoe ik ze moest laten stoppen. »
« En wat zei de test? » vroeg ik, terwijl mijn stem in paniek verhief.
Peter aarzelde, zijn ogen vol spijt. « Er stond… ik was niet de vader. »
De kamer voelde alsof hij om me heen instortte. « Wat? » fluisterde ik, nauwelijks in staat om adem te halen. « Hoe kan dat nou? »
Peter kwam dichterbij, wanhopig om het uit te leggen. « Ik weet dat je me niet bedrogen hebt. Ik weet dat de baby in alle opzichten van mij is. Maar de test was negatief. Mijn familie geloofde me niet toen ik zei dat het fout moest zijn. »
Ik deed een stap achteruit, trillend. « Dus je weet dit al jaren en hebt het me nooit verteld? Hoe kun je zoiets voor me verborgen houden, Peter? »
Peters gezicht vertrok. « Ik wilde je geen pijn doen, » zei hij met gebroken stem. « Ik wist dat het niets voor me veranderde. De test deed er niet toe. Ik wilde je beschermen tegen de pijn en verwarring. Ik wilde je niet kwijtraken. »
Tranen stroomden over mijn wangen. « Je had me moeten vertrouwen, » zei ik met trillende stem. « We hebben hem samen opgevoed en jij bent zijn vader geweest. We hadden dit samen kunnen afhandelen, maar in plaats daarvan heb je tegen me gelogen. »
Peter greep mijn handen vast, maar ik trok me terug. « Ik weet het, » fluisterde hij. « Ik was bang. Ik wilde niet dat je zou denken dat ik aan je twijfelde. »
