Ik dacht dat ik alles over mijn man wist, totdat ik een gesprek tussen zijn moeder en zus opving dat mijn wereld in duigen deed vallen. Toen Peter eindelijk het geheim onthulde dat hij verborgen had gehouden over ons eerste kind, stortte alles waar ik in geloofde in, waardoor ik begon te twijfelen aan onze hele relatie.
Peter en ik waren drie jaar getrouwd. Onze relatie was begonnen tijdens een magische zomer, waarin alles moeiteloos op zijn plek leek te vallen. Hij was precies wat ik zocht: slim, grappig en aardig. Toen we er, slechts enkele maanden na onze relatie, achter kwamen dat ik zwanger was van ons eerste kind, voelde het alsof het lot ons had getroffen.
We verwachtten ons tweede kind en op het eerste gezicht leek ons leven perfect. Maar de dingen waren niet zoals ze leken.
Ik ben Amerikaan en Peter is Duits. In het begin waren de culturele verschillen spannend. Toen Peters werk ons naar Duitsland bracht, verhuisden we daarheen met ons eerste kind, in de veronderstelling dat het een frisse start zou zijn. Maar de overgang verliep niet zo soepel als ik had gehoopt.
Duitsland was prachtig en Peter was dolblij om weer thuis te zijn. Maar ik had moeite om te wennen. Ik miste mijn familie en vrienden, en Peters ouders, Ingrid en Klaus, waren hartelijk maar afstandelijk. Ze spraken niet veel Engels, maar ik verstond meer Duits dan ze beseften.
In het begin vond ik de taalbarrière niet erg. Ik dacht dat het me zou helpen om beter te leren en te integreren. Maar al snel begon ik verontrustende opmerkingen te horen.
Peters familie kwam vaak langs, vooral zijn moeder en zus Klara. Ze zaten in de woonkamer te kletsen in het Duits, terwijl ik in de keuken bezig was of voor ons kind zorgde. Ze leken te vergeten dat ik ze kon verstaan.
« Die jurk staat haar helemaal niet », merkte Ingrid op een dag op, zonder de moeite te nemen haar stem te verlagen.
Klara grijnsde en voegde eraan toe: « Ze is zoveel aangekomen door deze zwangerschap. »
Ik keek naar mijn groeiende buik en voelde hun woorden prikken. Ik was zwanger, jazeker, maar hun oordeel sneed diep. Toch bleef ik stil. Ik wilde ze niet confronteren – tenminste nog niet. Ik wilde zien hoe ver ze zouden gaan.
Maar op een middag hoorde ik iets dat veel pijnlijker was.
« Ze ziet er uitgeput uit, » zei Ingrid terwijl ze thee inschonk. « Ik vraag me af hoe ze het met twee kinderen gaat redden. »
Klara boog zich voorover en fluisterde: « Ik ben er nog steeds niet van overtuigd dat die eerste baby überhaupt van Peter is. Hij lijkt totaal niet op hem. »
Ik verstijfde. Ze hadden het over onze zoon.
Ingrid zuchtte. « Dat rode haar… dat komt absoluut niet van onze kant van de familie. »
Klara grinnikte. « Misschien is ze niet helemaal eerlijk geweest tegen Peter. »
Ze lachten allebei zachtjes, zich er niet van bewust dat ik elk woord had gehoord. Ik stond daar, verlamd. Hoe konden ze zoiets überhaupt suggereren? Ik wilde ze confronteren, maar ik bleef stil, mijn handen trilden.
