De week daarop was er een ongewone bedrijvigheid in Sandra’s kleine huis in Dayton. De telefoon stond niet stil – Derek had twee keer gebeld, Ashley had drie voicemailberichten achtergelaten, steeds nieuwsgieriger in plaats van bezorgd. Ze wilden « praten over wat er aan de hand is ».
Sandra wist wat dat betekende. De zilveren Honda Civic die op haar oprit geparkeerd stond, was hét gespreksonderwerp van de buurt geworden. Een nieuwe auto voor het huis van een « gepensioneerde serveerster » was genoeg om mensen aan het praten te krijgen, vooral omdat haar kinderen er altijd van uit waren gegaan dat ze van de hand in de tand leefde.
Die zaterdag kwamen ze allebei aan: Derek in een onberispelijk gestreken overhemd, Ashley met een luxe zonnebril en een latte in haar hand als accessoire.
« Mam, » begon Derek vastberaden, « we moeten praten. Waar komt het geld voor deze auto vandaan? »
Sandra keek op van haar kruiswoordpuzzel en glimlachte vriendelijk. « Oh, deze? Een vriendin heeft me ermee geholpen. »
Ashley sloeg haar armen over elkaar. ‘Een vriend? Lieg niet tegen ons, mam. Vorige week zei je nog dat je je medicijnen niet kon betalen. Wat is er nou echt aan de hand?’
Sandra leunde achterover in haar stoel, haar blik kalm maar indringend. ‘Wat er aan de hand is,’ zei ze zachtjes, ‘is dat ik wilde zien wie zich nog zorgen om me maakte.’
Derek fronste zijn wenkbrauwen. « Waar heb je het over? »
‘Ik heb jullie allebei gebeld,’ vervolgde Sandra, ‘en gezegd dat ik hulp nodig had. Jullie zijn niet gekomen. Jullie hebben niet eens gevraagd of het goed met me ging. Maar Jake…’ Ze gebaarde naar het keukenraam, waar haar kleinzoon de auto aan het wassen was, met een glimlach. ‘…reed 300 kilometer om te kijken of alles in orde was.’
Ashleys gezicht vertrok. « Probeer je ons uit te testen, meneer? »
‘Nee, lieverd,’ antwoordde Sandra kalm. ‘Ik dacht terug aan hoe de liefde vroeger was.’
Een zware stilte viel over de kamer. Dereks kaken spanden zich aan – hij begreep dat het niet alleen om geld ging. Het ging om jarenlange vervreemding, om het feit dat hij zijn moeder als een rekening had behandeld die betaald moest worden.
Ashley zuchtte, half verdedigend, half beschaamd. « We hebben het ontzettend druk, mam. We hebben ons eigen leven. Je kunt niet verwachten dat we zomaar alles laten vallen— »
Sandra onderbrak haar zachtjes. « Nee, Ashley. Dat kan ik niet verwachten. Maar ik kan wel mededogen verwachten. Ik heb je alleen opgevoed. Ik heb je alles gegeven wat ik had – en op de een of andere manier deed dat je geloven dat ik altijd meer te geven zou hebben. »
Ze zeiden verder niets.
Buiten maakte Jake de autowasbeurt af en zwaaide naar het raam. Sandra zwaaide terug, haar ogen vol genegenheid.
Voor het eerst in jaren voelde ze zich vredig.
Maar onder deze kalmte nam iets anders vorm aan: een vastberadenheid. Ze wist wat ze moest doen. En als het eenmaal gebeurd was, was er geen weg terug.
### Deel 3
Twee weken later zat Sandra in de kantoren van het advocatenkantoor Martin & Co. in het centrum van de stad, de laatste pagina van haar herziene testament te ondertekenen.
« Bent u daar absoluut zeker van, mevrouw Williams? » vroeg de advocaat vriendelijk.
Sandra keek op, haar blik helder. « Ja. Elke cent gaat naar Jake. De anderen kunnen hun smoesjes wel achterwege laten. »
De advocaat knikte en schoof de documenten in een keurig geordende map.
Diezelfde avond nodigde ze haar familie uit voor het avondeten – hun eerste echte familiemaaltijd in jaren. Ze maakte gebraden kip, zelfgemaakte aardappelpuree en haar beroemde appeltaart. Het huis rook zoals het rook toen Derek en Ashley kinderen waren. Nostalgie hing als een parfum in de lucht.
Toen iedereen zat, hief Sandra haar glas. « Ik heb jullie iets te vertellen, » begon ze.
Ashley glimlachte beleefd. « Zeg me dat dit geen nieuwe test is. »
Sandra lachte even. « Nee hoor, lieverd. Het is echt waar. » Ze haalde diep adem. « Drie weken geleden heb ik de Mega Millions gewonnen: tweehonderddrieëndertig miljoen dollar. »
Er viel een stilte. Dereks vork raakte het bord. Ashleys ogen werden groot.
Sandra vervolgde kalm: « Ik zei niets omdat ik wilde zien wie er om mij gaf – niet om mijn geld. »
Derek boog zich voorover, verbijsterd. « Mam, waarom heb je het ons niet verteld? We hadden je kunnen helpen ermee om te gaan— »
‘Kun je het redden?’ onderbrak ze me met een nauwelijks waarneembare glimlach. ‘Derek, de laatste keer dat ik om hulp vroeg, hing je gewoon op.’
Ashley probeerde het weg te lachen, haar stem trilde. « Mam, we wisten het niet— »
