Ik ben Richard, eenenzestig dit jaar. Mijn vrouw is acht jaar geleden overleden en sindsdien voelde mijn leven als een lange gang van stilte. Mijn kinderen waren zo vriendelijk om af en toe in te checken, maar hun leven ging te snel om bij te blijven. Ze kwamen met enveloppen met geld, gaven medicijnen af en vertrokken weer.
Ik dacht dat ik vrede had gesloten met eenzaamheid – totdat ik op een avond door Facebook scrolde en een naam zag die ik nooit meer had verwacht te zien: Anna Whitmore.
Anna – mijn eerste liefde. Het meisje met wie ik mezelf ooit had beloofd dat ik zou trouwen. Ze had haar in de kleur van herfstbladeren en een lach die na veertig jaar nog steeds in mijn geheugen weergalmde. Maar het leven had ons verscheurd. Haar familie verhuisde plotseling en ze werd uitgehuwelijkt voordat ik zelfs maar afscheid kon nemen.
