Clara. De rode jurk zat als een tweede huid om haar heen, haar houding elegant, haar glimlach sereen. Er was geen spoor meer te bekennen van het verlegen dienstmeisje.
Er klonk gemompel in de kamer. Alejandro verstijfde, zonder met zijn ogen te knipperen, ongeloof op zijn gezicht gegrift.
« Wie is die vrouw? » vroeg hij zachtjes, toen hij haar in het vizier kreeg. « Het kan niet… Clara zijn. »
Ze liep met beheerste elegantie naar hem toe.
« Goedenavond, meneer Domínguez, » zei ze gracieus. « Ik ben hier als gastontwerper. »
Een bekende ontwerper had Clara’s schetsen online ontdekt. Haar creativiteit en talent hadden geleid tot haar eigen modelijn: Rojo Clara . En nu werd haar collectie tentoongesteld in precies dat hotel waar ze ooit vernederd was.
De jurk die ze droeg was van hetzelfde model als degene die hij had bespot, maar dan opnieuw ontworpen, geperfectioneerd en op maat gemaakt door haar. Alejandro stotterde.
« Jij… jij hebt het gedaan. »
Clara glimlachte kalm en beheerst.
« Ik heb het niet voor jou gedaan, Alejandro. Ik heb het voor mezelf gedaan, en voor elke vrouw die ooit is bespot of onderschat. »
Voor het eerst voelde de man die dacht dat hij alles al had, de pijn van vernedering. Het publiek barstte in applaus uit toen de presentator aankondigde:
« En nu een welverdiend applaus voor de revelatie van het jaar: Clara Morales! »
