De wind sneed als messen door de straten van New England. De sneeuw viel in zachte lagen, maar elke stap op de ijzige stoep deed me denken aan de pijn die uitstraalde van mijn gebroken voet. Ik klemde mijn tanden op elkaar, het gips drukte in mijn scheenbeen, en belde aan. Kerstverlichting fonkelde op de veranda, maar het voelde nep aan, alsof de vreugde vanbinnen zou verbrokkelen zodra ik de drempel over stapte.
Ik had Kerstmis dit jaar willen overslaan. Eerlijk gezegd overwoog ik om in mijn kleine appartementje te blijven en de familie hun « perfecte vakantie » zonder mij te laten vieren. Maar toen herinnerde ik me mijn zoon, Josh, en het verdraaide gevoel van trots dat in mijn borst brandde wanneer ik probeerde te bewijzen dat ik mijn eigen familie waard was.
Ik haalde diep adem en strompelde naar binnen.
Hoofdstuk 2: De spot
De woonkamer rook naar dennenhout, gebakken ham en de lichtzoete geur van kaneelkaarsen. De tafel was een zorgvuldige uitstalling van feestelijke perfectie: gepoetst zilverwerk, fonkelende kristallen glazen, een gebraad dat glinsterde onder de kroonluchter. Alles schreeuwde rijkdom, alles schreeuwde Kerstmis van de familie Thornton.
Ik leunde tegen de leuning en forceerde een glimlach, en mijn zoon, Josh, keek op van een glas advocaat. Zijn grijns was er meteen, zijn ogen glinsterden van wreed amusement.
« Wauw, » zei hij hoofdschuddend. « Je weet echt hoe je een entree moet maken. Mijn vrouw heeft je alleen maar een lesje geleerd. Je hebt het verdiend. »
Ik verstijfde. De woorden deden meer pijn dan de val.
Toen keek ik op. Daar was ze – Amanda, mijn schoondochter. Ze straalde, in een rode cocktailjurk, met een valse glimlach en perfect gekruld haar. Ze deed niet eens alsof ze medelijden had. Haar ogen fonkelden ondeugend, een roofdier dat zich bewust was van haar eigen macht.
Ik wilde spugen. Ik wilde schreeuwen. Ik wilde weggaan. Maar in plaats daarvan strompelde ik naar voren, hief mijn kin op en gedroeg me als de matriarch die ik niet mocht zijn.
Hoofdstuk 3: De stilte voor de storm
Het gezin lachte en ik voelde mijn bloeddruk stijgen. Mijn schoondochter giechelde om Josh’ opmerking en legde lichtjes een hand op zijn arm alsof ze haar overwinning wilde bezegelen. De onuitgesproken boodschap was duidelijk: wij runnen dit gezin nu.
