Ik negeerde ze. Mijn blik dwaalde door de kamer. Elk familielid aan tafel leek er geen moeite mee te hebben om me te zien struikelen en worstelen in mijn gips. Niemand greep in.
Ik vroeg me af of ze de vrouw waren vergeten die Josh had opgevoed, de vrouw die hun allemaal hun eerste lessen in manieren en fatsoen had geleerd.
Maar ik bleef er niet bij stilstaan. Ik had andere plannen.
Toen Amanda net een glas wijn pakte, ging de deurbel.
Hoofdstuk 4: Het moment van macht
Ik glimlachte, een langzame, bedachtzame glimlach.
“Kom binnen, agent,” zei ik.
De kamer verstijfde. Het gelach verstomde onmiddellijk. Amanda’s ogen werden groot en Josh’ mond viel open.
De man die naar binnen stapte, droeg een standaard politie-uniform, maar er was iets aan de manier waarop hij zich gedroeg – kalm, beheerst en volkomen onstuitbaar – waardoor iedereen terugdeinsde.
“Mevrouw,” zei hij beleefd, “u heeft gebeld?”
Ik knikte en gebaarde hem binnen te komen.
« Ja. Kom binnen. Iedereen, maak kennis met agent Daniels. »
Amanda’s zelfverzekerde glimlach vervaagde. Josh knipperde snel met zijn ogen, alsof de wereld op zijn kop stond.
“Agent…?” stamelde Josh.
Ik negeerde hem. Mijn voldoening groeide terwijl ik de paniek zag toenemen.
Hoofdstuk 5: De confrontatie
Agent Daniels begon rustig en las hardop een rapport voor dat Amanda wekenlang had proberen te verbergen: haar opzettelijke aanval op mij, bewijs van camerabeelden uit het appartementencomplex, verklaringen van ooggetuigen en een groeiend aantal gevallen van intimidatie.
Elk woord kwam aan als een hamer. Ik zag Amanda bleek worden, haar glimlach verdwenen. Josh stamelde: « Zij… we hebben niet… », maar de woorden bleven in zijn keel steken.
« Dit is geen grap, » zei agent Daniels. « We hebben alles gecontroleerd. Ze wordt aangeklaagd. Mishandeling, intimidatie… mogelijk meer, afhankelijk van uw getuigenis. »
Ik voelde de spanning uit mijn schouders glijden. Maandenlang had ik dit stilletjes gepland, bewijs verzameld, advocaten en politie gebeld. Vandaag viel het allemaal perfect samen.
Josh probeerde in te grijpen.
« Mam, dit is waanzin. Je verpest Kerstmis! »
