De volgende ochtend reed Travis ons in geïrriteerde stilte naar het centrum. We ontmoetten Stella buiten het bescheiden bakstenen gebouw waar Keller Legal Services gevestigd was. Ze stond te roken en haar hoekige gezicht was vertrokken van ergernis.
‘Dit is belachelijk,’ mompelde ze, terwijl ze haar sigaret uitdrukte. ‘Ik moest hiervoor onbetaald verlof opnemen.’
We gingen samen het gebouw binnen – een gezin alleen in de meest letterlijke zin van het woord.
Het kantoor van mevrouw Keller was klein maar smetteloos: notenhouten meubels, wetboeken en een enkele orchidee op de vensterbank. De advocate zelf paste perfect bij haar omgeving: zilvergrijs haar, onberispelijk gekleed, met scherpe ogen die ons direct leken te beoordelen.
Twee oudere dames zaten al op de bezoekersstoelen: Diane en Eleanor, vriendinnen van Holly’s kerk die ik jaren geleden tijdens kerstbijeenkomsten had ontmoet. Ze knikten beleefd, maar leken net zo verward over hun aanwezigheid als wij.
‘Hartelijk dank voor uw komst,’ begon mevrouw Keller toen we plaatsnamen. ‘Als Holly’s wettelijke vertegenwoordiger gedurende de afgelopen vijftien jaar, is mij de taak toevertrouwd om haar laatste wensen uit te voeren.’
Travis keek veelbetekenend op zijn horloge. Stella tikte met haar voet, haar armen verdedigend over elkaar geslagen.
‘Laten we verdergaan,’ vervolgde mevrouw Keller, terwijl ze haar leesbril opzette en een leren map opende. ‘Dit is het laatste testament van Holly Elizabeth Walsh, herzien en notarieel bekrachtigd twee maanden geleden.’
Ze begon de formele taal van het document te lezen. Travis en Stella wisselden verveelde blikken uit. Diane en Eleanor zaten aandachtig te luisteren. Ik klemde mijn tas vast, waarin de twee enveloppen zaten die Holly voor me had achtergelaten.
“Dan nu de verdeling van de bezittingen,” vervolgde mevrouw Keller. “Aan mijn zoon, Travis Walsh…”
Travis richtte zich iets op.
“Ik bied je mijn vergeving aan, hoewel je die niet hebt verdiend.”
Het werd stil in de kamer. Stella stopte met tikken met haar voet.
“Aan mijn dochter, Stella Walsh,” las mevrouw Keller voor, “laat ik mijn trouwring na, die je ooit zo bewonderde. Moge hij je eraan herinneren dat beloftes nagekomen moeten worden.”
Stella’s gezicht kleurde dieprood.
« Aan mijn vriendinnen Diane Mercer en Eleanor Thompson, » vervolgde mevrouw Keller, « laat ik mijn dankbaarheid na voor de vriendelijkheid die jullie in mijn laatste levensjaar hebben getoond, en een bedrag van vijfduizend dollar aan ieder van hen. »
De twee vrouwen wisselden verbaasde blikken uit.
« En aan mijn schoondochter, Courtney Walsh, » zei mevrouw Keller, « laat ik mijn gehele resterende nalatenschap na, inclusief mijn hoofdverblijfplaats aan Willow Lane 47, alle rekeningen, beleggingen, verzekeringspolissen en persoonlijke bezittingen. »
De stilte werd verbroken.
‘Wat?’ Stella’s stem klonk door de kamer. ‘Dat is absurd.’
Travis sprong overeind. « Er moet een vergissing zijn. Courtney kende mijn moeder nauwelijks! »
Mevrouw Keller bleef volkomen kalm. « Er is geen misverstand mogelijk. Holly was bij haar volle verstand toen ze deze veranderingen aanbracht. »
‘Veranderingen?’, vroeg Travis. ‘Welke veranderingen?’
‘Toen uw moeder op 15 maart van dit jaar haar testament herzag,’ zei mevrouw Keller kalm, ‘kort nadat ze de diagnose terminale ziekte had gekregen—’
Travis draaide zich naar me toe, zijn gezicht vertrokken van wantrouwen. ‘Jij wist hiervan, hè? Wat heb je gedaan? Haar gemanipuleerd terwijl ze onder invloed was? Misbruik gemaakt van haar verwarring?’
‘Ik had geen idee,’ fluisterde ik, oprecht geschokt.
Toen kwam er een herinnering boven. Ze had me gevraagd haar in maart naar een afspraak in het centrum te brengen. Ze had gezegd dat het voor haar medicatieplan was. Ik had in de auto gewacht. Ik had er nooit iets van geweten.
‘Wat handig,’ siste Stella. ‘Dat actje als toegewijde schoondochter werkte perfect, hè? Nou, hier vechten we tegen. Moeder was niet goed bij haar hoofd.’
Mevrouw Keller schraapte haar keel. « Ik had deze reactie verwacht. Holly ook. »
Ze schoof een document over de tafel. « Dit is een psychiatrisch onderzoek dat een week voordat Holly haar testament wijzigde is uitgevoerd en waarin haar geestelijke bekwaamheid wordt bevestigd. Ze heeft ook een videoverklaring opgenomen waarin ze haar beslissingen toelicht. Deze zal indien nodig worden verstrekt. »
Travis’ gezicht was bleek geworden.
‘Hoeveel?’ vroeg hij schor. ‘Hoeveel heeft ze achtergelaten?’
Mevrouw Keller keek me aan. « Alleen al het huisje is ongeveer driehonderdduizend dollar waard. Er zijn beleggingsrekeningen met een totaalbedrag van iets meer dan tweehonderdzeventigduizend dollar, en verzekeringspolissen ter waarde van honderdvijftigduizend dollar. Holly leefde bescheiden, maar belegde verstandig. »
Diane en Eleanor keken me aan met een mengeling van verbazing en iets anders – misschien respect, of genoegdoening.
« Dit is juridisch bindend, » vervolgde mevrouw Keller. « Mijn kantoor zal de overdracht van alle activa afhandelen. En nu, als u ons wilt excuseren, moet ik even privé met mevrouw Walsh spreken. »
Nadat Travis en Stella woedend waren weggelopen, gevolgd door de twee vrienden, overhandigde mevrouw Keller me een derde envelop.
‘Holly vroeg me om je dit te geven,’ zei ze. ‘Na de lezing. Ze zei dat je het wel zou begrijpen.’
Alleen in haar kantoor opende ik het met trillende vingers. Binnenin lag een enkel vel briefpapier van Holly, haar precieze handschrift vormde slechts één alinea.
Vergeef niemand. Laat ze smeken. Laat ze knielen. En als ze dat doen, glimlach, draai je om en loop weg.
Ik vouwde het briefje zorgvuldig op en stopte het in mijn tas bij de andere. Toen ik opkeek, zag ik dat mevrouw Keller me met een stille, begrijpende blik gadesloeg.
‘Ze heeft u niet voor niets uitgekozen,’ zei de advocaat zachtjes. ‘Niet alleen als haar begunstigde, maar ook als haar stem.’
Op dat moment begreep ik het eindelijk. Holly had me niet zomaar geld of bezittingen nagelaten. Ze had me iets veel waardevollers gegeven: de macht die ze zelf nooit had gehad. En daarmee een missie die al mijn facetten op de proef zou stellen.
Buiten stond Travis bij de auto te wachten, zijn gezicht een mengeling van verwarring en woede. Stella was verdwenen. Toen ik dichterbij kwam, voelde ik iets in me veranderen, een nieuwe kracht stroomde door mijn aderen. Holly’s stem leek in mijn oor te fluisteren.
Nu zullen ze leren wat het betekent om vergeten te worden.
De autorit naar huis vanaf het kantoor van mevrouw Keller was een ware beproeving. Travis klemde zijn handen stevig om het stuur. Zijn kaken waren zo strak gespannen dat ik een spier onder zijn huid zag trillen. Geen van ons zei iets. De stilte hing tussen ons in als een derde passagier, zwaar beladen met onuitgesproken beschuldigingen.
‘Ik blijf vanavond in het huisje slapen,’ zei ik uiteindelijk toen we de oprit opreden. ‘Ik moet nog wat spullen van Holly uitzoeken.’
Travis wierp me een zijdelingse blik toe, waarbij de woede in zijn ogen plaatsmaakte voor berekening.
“Tuurlijk, schat. Wat je ook nodig hebt. Dit moet wel overweldigend voor je zijn.”
De plotselinge verandering in zijn toon bezorgde me kippenvel.
