Ik reed met mijn hond in de auto toen hij plotseling naar de weg keek en fel en aandringend begon te blaffen: Toen ik zag waar mijn hond tegen blafte, stopte ik geschrokken de auto 😲😲
We waren onderweg, gewoon bezig met onze dagelijkse dingen. De dag was rustig en zonnig, de weg leek vertrouwd en volkomen veilig. Ik zat achter het stuur, geconcentreerd op het rijden, maar mijn gedachten dwaalden telkens af: plannen voor de avond, kleine zorgen, en gewoon het prettige gevoel van onderweg zijn.
Naast me, op de passagiersstoel, lag mijn trouwe hond opgerold. Hij dommelde, opende af en toe zijn ogen en wierp een slaperige blik uit het raam, waar groene velden en een enkele auto voorbij gleden. Soms keek hij naar mij, alsof hij wilde controleren of alles goed was, en sloot daarna weer zijn ogen. Alles leek volkomen normaal, zoals al honderden keren tevoren.
Maar plotseling veranderde er iets. Zijn oren spitsen zich, en in een oogwenk veranderde de slaperige hond in een waakzame bewaker. Hij ging rechtop zitten, keek me met een vreemde, onrustige blik aan en begon toen te blaffen.
Het was geen gewone blaf — niet de vrolijke of eisende blaf die ik kende. Nee, in zijn stem klonk een waarschuwing, fel en dringend, alsof hij iets probeerde te zeggen.
Ik raakte in de war en probeerde hem te kalmeren: ik aaide zachtjes over zijn nek, sprak zijn naam rustig uit, probeerde hem af te leiden, maar hij hield niet op.
Zijn blaf werd luider en hij bleef staren naar de weg recht voor ons. Op dat moment voelde ik een soort innerlijk alarmsignaal. Ik keek ook naar de weg, klemde mijn handen steviger om het stuur — en toen zag ik recht voor ons iets vreselijks. Ik trapte hard op de rem…
