Recht voor ons, slechts enkele honderden meters verderop, hield de weg ineens op. De brug die altijd dit deel van de weg verbond, was ingestort.
Een gigantisch gat gaapte midden op de weg, en tot mijn afschuw zag ik dat meerdere auto’s al naar beneden waren gestort. Hun silhouetten waren beneden te zien tussen het puin en de rook. Mijn hart sloeg over.
Ik trapte keihard op de rem, de auto schoot opzij, de banden gierden over het asfalt, maar we kwamen tot stilstand op slechts enkele meters van de afgrond.
Een paar seconden zat ik daar, niet gelovend wat ik zag. Mijn adem stokte, mijn handen trilden, maar één ding wist ik zeker — zonder mijn hond waren wij ook naar beneden gestort.
Voor ons lag een ware ramp: hulpdiensten, rook, toeterende auto’s, mensen die probeerden de slachtoffers te helpen.
En vanaf die dag wist ik: soms voelen honden meer dan wij. Soms redden hun instincten levens.
