Daar was het weer. Dezelfde woorden.
Het is gewoon naaste familie.
Deze keer troffen de woorden me. Ze kwamen aan als kleine, scherpe steentjes. Directe familie. Brent, een man die nog geen zes maanden in ons leven was, was direct. Ik, de eerstgeboren dochter, die de nieuwe cv-ketel afgelopen winter had betaald toen die van hen kapot ging, was dat niet.
Ik stond daar als verstijfd en probeerde de logica te verwerken. Het was geen logica. Het was een boodschap. Ik voelde een plotselinge, scherpe helderheid. Dit was geen vergissing. Dit was geen fout. Dit was een beslissing. Ze hadden hun kerst met de naaste familie gepland en ik was duidelijk niet in die memo opgenomen. Mijn veronderstelling dat ik welkom was, dat er van me verwacht werd, was mijn fout, niet die van hen.
Ik keek weer naar de tafel. Brent zat waar ik altijd zat. De stoel helemaal aan het einde, het dichtst bij de keuken. Die met de licht wiebelige poot die ik altijd vergat te laten repareren door papa. Het was mijn stoel, en hij zat erop.
Grace lachte opnieuw, een hoog, rinkelend geluid dat me plotseling op de zenuwen werkte. Ze liet Brent iets zien op haar telefoon. Ze waren een perfect, gelukkig stel. Mijn moeder was de perfecte, gelukkige gastvrouw. Mijn vader was de perfecte, gelukkige patriarch.
Ik was het enige dat er niet in paste. Ik was de natte jas, het warrige haar, de ongewenste taart.
« Emily, blijf niet in de deuropening staan. Je laat alle koude lucht binnen, » zei mijn moeder, nog steeds zonder me aan te kijken. Haar stem was opgewekt, maar scherp.
Ik slikte. De brok in mijn keel was hard en pijnlijk.
« Juist. Sorry. »
Ik bewoog. Het voelde alsof ik door water liep. Ik liep naar het kleine, rommelige bijzettafeltje bij de trap, het tafeltje dat hoog opgestapeld lag met reclamefolders en oude catalogi. Ik vond een klein, leeg plekje en zette de citroentaart neer. Hij zag er treurig en misplaatst uit boven op een stapel AARP-tijdschriften.
Ik deed mijn jas niet uit. Ik kon het niet. Mijn jas uittrekken voelde alsof ik ermee instemde om te blijven. Het voelde alsof ik deze nieuwe, beperkte rol accepteerde. Het meisje dat geen directe familie was. Het meisje dat in de hoek stond.
De woorden van mijn moeder galmden door mijn hoofd. Het is dit jaar veel makkelijker.
