Grace, mijn jongere zusje, leunde tegen de toonbank. Ze zag er prachtig uit. Haar haar zat perfect. Haar trui was van zachte kasjmier die ik niet herkende. En ze lachte om iets wat Brent, haar verloofde, had gezegd. Zij was de ster van de show. Brent, de man op mijn stoel, was het spannende nieuwe castlid.
En ik was… ik was niets. Ik was degene die net te laat was binnengekomen en de repetitie had verstoord.
Grace doopte haar vinger in de bonen.
« Het is perfect, mam. Alles is perfect. »
Uiteindelijk keek ze me aan en haar glimlach werd een klein beetje grimmiger.
« Eh. Hoi. Je haar is helemaal nat. »
Ze maakte geen aanstalten om me te knuffelen. Ze vroeg niet naar mijn drive. Ze constateerde gewoon een feit. Mijn haar was nat. Ik was een lastpost. Ik smolt weg op haar schone vloer.
Ik probeerde te glimlachen. Het voelde als het uitrekken van koud rubber.
« Het sneeuwt behoorlijk hard daarbuiten. De rit was lang. »
« Nou, je bent er nu, » bulderde mijn vader, Paul, vanuit de eetkamer. Hij zat aan het hoofd van de tafel en nipte al aan een glas whisky. Hij hief het naar me op. « Fijn je te zien, Emily. »
Hij stond niet op. Hij glimlachte alleen – zijn ontspannen, vrijblijvende glimlach – en draaide zich weer naar Brent om.
Ik verschoof de taart in mijn handen. Hij was zwaar.
« Waar moet ik dit laten? Heb je hulp nodig in de keuken? »
Dit was mijn oude script. Ik was het hulpje, degene die de aardappelen stampte, de waterglazen vulde en aan het einde van de avond de braadslede schrobde. Het was de rol die ik kende, de rol die me altijd om 23.00 uur een « Thank God for Emily » van mijn moeder opleverde.
Mijn moeder draaide zich niet eens om. Ze zat nu met haar rug naar me toe met de jus te spelen.
« Oh, we zijn helemaal klaar, lieverd. Grace en Brent hebben alles vanochtend afgehandeld. Het is gewoon naaste familie, dus het is dit jaar veel makkelijker. Je weet hoe dat gaat. »
