Ja.
Het klikken van de knop galmde door de stille kamer. Ik ging naar de volgende.
Overboeking naar Grace Carter — $350 — gepland voor de vijfde van elke maand.
Annuleren.
Weet je het zeker?
Ja.
Ik ging naar mijn creditcardapp. Ik zag het gedeelde account. Grace was een geautoriseerde gebruiker. « Voor noodgevallen, » had ze gezegd. Een kasjmieren trui van $450 was een noodgeval.
Ik ging naar ‘Gebruikers beheren’. Ik zag haar naam: Grace Carter.
Gebruiker verwijderen.
Deze actie is permanent en zorgt ervoor dat hun kaart onmiddellijk wordt geannuleerd.
Bevestigen. Klik.
Ik ging naar mijn streamingdiensten. Het gezinsabonnement. Mijn hele familie, inclusief oom Neil, zat op mijn Netflix, mijn Hulu, mijn HBO Max. Ik logde in.
Instellingen. Account. Afmelden bij alle apparaten. Klik. Ik heb het wachtwoord gewijzigd. Iets nieuws – iets waarvan ik me niet kan herinneren dat ik het ze heb gegeven.
Elke klik voelde als een lucifer, een lucifer. De tekst die ik ooit had gelezen, luidde: « Elke klik klinkt als een lucifer. Niet om te branden, maar om helder te zien. »
Dat was fout. Het was absoluut om te verbranden. Ik verbrandde het grootboek. Ik verbrandde de kredietlijnen. Ik verbrandde de bruggen. Ik stak het hele rotte, eenzijdige contract in brand. En in het licht van dat vuur kon ik eindelijk zien.
Ik was vrij.
