Ik ben 23 en mijn verloofde, Ethan, is 25. We ontmoetten elkaar afgelopen zomer op een lokaal muziekfestival. Vanaf het moment dat we elkaar in de ogen keken, voelde het als het lot. We hadden dezelfde muzieksmaak, hetzelfde gevoel voor humor, zelfs hetzelfde favoriete nummer. We brachten de nacht door met lachen, zingen en praten tot de zon opkwam. Binnen enkele maanden droomden we van voor altijd en planden we onze bruiloft.
Alles voelde perfect, totdat een diner alles veranderde.
Ethan had me uitgenodigd om zijn beste vrienden te ontmoeten. Ze waren vriendelijk genoeg, maar er voelde iets… af. Er hing een vreemde spanning in de lucht. Elke keer dat Ethan en ik een blik uitwisselden of elkaar aanraakten, betrapte ik zijn vrienden erop dat ze ons aankeken met een ongemakkelijke glimlach of medelijdende ogen.
Toen we weggingen, hoorde ik een van hen een enkele naam fluisteren.
« Suzan. »
Op weg naar huis kon ik er niet omheen.
« Wie is Suzan? » Vroeg ik zachtjes.
