Mijn ouders hebben een eigen huis buiten de stad en een drie-kamer appartement dat ze verhuren. Mijn man, onze twee kinderen en ik wonen in een klein appartement. Onlangs ontdekte ik dat ik zwanger ben van ons derde kind en besloot ik om mijn ouders om hulp te vragen, aangezien ze altijd gedroomd hebben van kleinkinderen en beloofd hadden ons te helpen.
Maar het antwoord dat ik van mijn ouders kreeg, was een volledige verrassing voor mij. Nu weet ik niet meer hoe ik verder met hen moet omgaan of hoe ik mijn kinderen onder deze omstandigheden moet opvoeden.
Mijn ouders zijn al 60 jaar en ik had altijd geloofd dat ze er voor me zouden zijn in moeilijke tijden. Ik ben hun enige dochter en was er zeker van dat ze zouden helpen als er een moeilijk moment in mijn leven zou komen. Maar de werkelijkheid was heel anders.
Toen ik 30 was, trouwde ik. Nog voordat het huwelijk voorbij was, begonnen de eindeloze gesprekken: “Wanneer komen de kleinkinderen?”. Het leek erop dat mijn ouders echt droomden van grootouders worden.
Mijn zwangerschap was niet gemakkelijk — ik droeg een tweeling. Negen maanden vol zorgen en vermoeidheid, maar toen onze jongens geboren werden, dacht ik dat alles nu anders zou zijn.
Ik dacht dat mijn ouders meteen betrokken zouden raken, zouden helpen, zouden komen om de baby’s te zien en met hen te spelen… Maar…
In twee jaar tijd hebben mijn ouders ons slechts drie keer bezocht, terwijl we in dezelfde stad wonen. Geen hulp, geen steun — alleen telefoontjes op feestdagen en zeldzame bezoeken.
