En de bruiloft?
Niemand herinnerde zich die meer. De gasten vertrokken. Niet al het geld werd teruggegeven. De reputatie leed eronder. Maar dit leek allemaal zo’n kleinigheid…
Vandaag is Sasha’s diploma-uitreiking op de kleuterschool. Hij draagt een gedicht uit zijn hoofd voor en zoekt me in de hal. Als hij me vindt, glimlacht hij en zwaait. Ik zwaai terug.
Lena zit naast me. We wisselen blikken uit. In haar blik is dankbaarheid. In de mijne is begrip.
Na het feest rent Sasha naar me toe, kruipt tegen me aan en fluistert:
– Pap, jij bent het mooiste cadeau.
En dan denk ik:
« Maar ik dacht ooit dat succes een gave is. Maar het blijkt dat de allergrootste gave dat is. »
Na ons afstuderen gingen we met z’n drieën naar een café, een klein familierestaurant waar Lena Sasha altijd mee naartoe nam voor pannenkoeken. Hij ging tussen ons in zitten, draaide een lepel rond en zei, zonder op te kijken, plotseling:
– Is het mogelijk voor jullie om samen te zijn?
Ik kneep in de vork. Lena verstijfde. We hadden het niet verwacht. Hij voelde alles. Hij zag hoe we naar elkaar keken. Hoe we glimlachten. Hoe we probeerden één team te zijn.
« We hebben het prima samen, wij drieën. Echt, het gaat prima, » voegde hij eraan toe, en zweeg weer.
Ik wist niet wat ik moest antwoorden. Ik was er niet klaar voor. Er zat nog zoveel pijn tussen mij en Lena – het was nog niet helemaal verdwenen.
Maar thuis, toen ik hem naar bed bracht en op het punt stond te vertrekken, kwam Lena de gang op. In een kamerjas, moe, maar warm. Menselijk. Levend. Zoals ik ooit van haar hield.
« Hij heeft gelijk, » zei ze zachtjes. « We zijn nog steeds een gezin. Alleen nu anders. Niet perfect, maar wel echt. »
Ik keek haar aan. Er was zoveel dat ik wilde zeggen – over het verleden, over het heden en over wat er in de toekomst had kunnen gebeuren.
Maar ik knikte alleen maar.
« Laten we dit niet overhaasten, » zei ik. « Maar laten we het ook niet uitstellen. Als de kans zich voordoet… ik wil het geen tweede keer missen. »
Ze kwam dichterbij en raakte mijn wang aan met haar hand.
– Blijf dan.
En ik bleef.
Er gingen weer twee jaar voorbij.
