Er gingen weer twee jaar voorbij.
We zijn nooit meer uit elkaar gegaan. Eerst alleen in het weekend. Toen ben ik teruggegaan. Sasha raakte eraan gewend ons « mijn vader en moeder, die weer beste vrienden zijn » te noemen. Hij kent nog steeds niet de hele waarheid – dat we ooit vreemden waren en dat het lot ons bijna voor altijd heeft gescheiden.
We hadden geen haast om nog een keer te trouwen. Want het belangrijkste was al gebeurd: we werden weer een gezin. Zonder wrok, zonder wraak, zonder spelletjes.
Soms denk ik terug aan de dag dat ik Lena uit trots uitnodigde voor de bruiloft. Ik wilde laten zien hoe goed ik was zonder haar.
En nu begrijp ik dat alles wat ik bezit en wat echt waardevol is, met haar meekwam.
Zoon.
Vergeving.
En liefde die niet verdwenen is, maar veranderd – stiller, wijzer, dieper geworden.
En soms fluistert Sasha, terwijl ze in slaap valt:
– Bedankt, pap, dat je ons er dan niet uit hebt gegooid.
En als antwoord kus ik hem gewoon op zijn voorhoofd en fluister:
– Dank je wel, zoon, dat je me eindelijk alles teruggeeft.
