Ik nam mijn 89-jarige overgrootmoeder mee naar haar diploma-uitreiking – en ze maakte iedereen stil
Toen de diploma-uitreiking op school werd aangekondigd, was ik niet bepaald enthousiast. Maar toen zag ik mijn overgrootmoeder Alla, die op een stoel zat en naar een oude zwart-witfilm keek.
« Ben je ooit naar een diploma-uitreiking geweest? » vroeg ik haar.
Ze lachte:
“Schat, in mijn tijd werden mensen zoals ik niet uitgenodigd voor de diploma-uitreiking.”
Die woorden bleven in mijn hoofd hangen. Ze had zoveel meegemaakt, vier kinderen grootgebracht, mijn overgrootvader Jelisey veel te vroeg verloren, en toch was ze de grappigste, sterkste vrouw die ik kende. En toen nam ik een besluit.
Ik neem mijn overgrootmoeder mee naar haar diploma-uitreiking.
Eerst dacht ze dat ik een grapje maakte.
« Wat moet ik dan aantrekken? » Ze trok een wenkbrauw op.
“Iets ongelooflijks,” antwoordde ik.
Een week later had ze een glinsterende blauwe jurk aan en ik een bijpassende stropdas. Toen we de kamer binnenkwamen, waren alle ogen op ons gericht. Ik verwachtte vreemde blikken, misschien gefluister. Maar in plaats daarvan begonnen mensen te klappen. Mijn vrienden gilden van vreugde. Zelfs de directeur pinkte een traantje weg.
En toen? Alla ging de dansvloer op.
En ze kwam niet zomaar naar buiten, ze stak het vuur aan.
Ze bewoog niet alleen maar beleefd mee op de beat – ze draaide, draaide, deed een variant op de Charleston en probeerde zelfs te twerken… eerlijk gezegd kan ik er nog steeds niet over uit. De dj, die er duidelijk van genoot, schakelde over op oude hits, en het volgende moment leerde Alla mijn klasgenoten swingen.
Iemand gaf haar zelfs een bloemenkrans van de set en ze zette hem op alsof het haar koninkrijk was.
En weet je wat? Een paar uur lang was dat ook zo.
Ik hoorde steeds gefluister om me heen: « Ze is een icoon » en « Dit is het beste gala ooit. » Maar halverwege de avond zag ik Alla alleen aan de punchtafel zitten, gemberbier drinkend en nadenkend opzij kijkend.
Ik liep naar hem toe en ging naast hem zitten.
“Is alles oké?” vroeg ik.
