Op dat moment viel er iets in mij op zijn plek.
Een zekerheid die ik nog nooit eerder had gevoeld.
Ik heb de documenten diezelfde dag nog ondertekend.
Mensen zeiden dat ik te snel ging.
Dat ik tijd nodig had.
Dat het alleen opvoeden van een kind geen beslissing is die je zomaar even neemt.
Maar ik had een leven geleefd waarin niemand voor mij koos.
Ik wilde niet dat hij met dezelfde gevoelens opgroeide.
De eerste jaren waren moeilijk.
Sommige nachten werd hij wakker en riep hij om zijn moeder.
Ik sliep op de vloer naast zijn bed.
We hebben meer dan eens samen gehuild.
Langzaam maar zeker nam de pijn af.
We vonden routines die ons houvast gaven.
Elke zondagochtend pannenkoeken.
Verhaaltjes voor het slapengaan.
In drukke ruimtes houden we elkaars handen stevig vast.
Voordat hij drie jaar oud was, begon hij me papa te noemen.
Twaalf jaar zijn sneller voorbijgevlogen dan ik ooit had verwacht.
Leo groeide uit tot een bedachtzame, zachtaardige jongen.
Nieuwsgierig naar de wereld.
Vriendelijk zonder er moeite voor te doen.
Het type kind dat deuren openhield en zich verontschuldigde als anderen tegen hem aanbotsten.
Hij werd mijn hele wereld.
Toen kwam Amelia in ons leven.
Ze had een warmte die oprecht aanvoelde.
Niet gedwongen.
Niet theatraal.
Ze lachte makkelijk.
Leo was meteen dol op haar.
Toen ze erin trok, heeft ze nooit geprobeerd iemand te vervangen.
Ze kwam gewoon opdagen.
Ze hielp met huiswerk.
Ik heb zijn favoriete gerechten leren kennen.
Ik zat naast hem bij de voetbalwedstrijden en juichte harder dan wie dan ook.
Toen we trouwden, dacht ik dat we eindelijk stabiliteit hadden gevonden.
Dat gevoel van rust verdween op een stille nacht.
Ik was vroeg in slaap gevallen, uitgeput van het werk.
Geen dromen.
Alleen maar duisternis.
Daarna schudden.
Ik werd wakker en zag Amelia boven me staan.
Haar gezicht was bleek.
Haar handen trilden.
Ze hield iets dicht tegen haar borst.
Ze fluisterde mijn naam en zei dat ik wakker moest worden.
Ze zat op de rand van het bed en probeerde te praten.
‘Ik heb iets gevonden,’ zei ze.
“Iets wat Leo voor je verborgen heeft gehouden.”
Haar volgende woorden troffen me harder dan alles wat daarvoor gekomen was.
Ze was bang.
Bang dat hij zou vertrekken.
Bang dat iemand hem zou meenemen.
Ze gaf me een klein notitieboekje.
Versleten.
Zacht aan de randen.
Binnenin bevonden zich tekeningen.
Pagina’s volgeschreven in de loop der jaren.
Foto’s van ons hand in hand.
Leren fietsen.
Samen op de bank zitten.
Dan woorden.
Geschreven in een zorgvuldig handschrift dat met de tijd steeds stabieler werd.
Hij schreef dat hij wist dat ik niet zijn biologische vader was.
Dat hij me ooit heeft horen huilen.
