Toen hij afscheid nam, zei hij:
« Mijn naam is Isabel. »
« Ik ben Daniel, » antwoordde ik.
We praatten lang over degenen die we verloren hadden. Hij vertelde me over Gabriela, gelukkig, vol hoop, gepassioneerd door muziek. Ik sprak over Mariana, haar vriendelijkheid, haar altruïsme. Er lag verdriet in onze ogen, dat is waar, maar ook zorgzaamheid toen we terugdachten aan gelukkige tijden.
De volgende dag trouwden Laura en ik, omringd door familie en vrienden. Ze straalde witheid uit en iedereen feliciteerde ons met het vinden van geluk.
Maar diep van binnen resoneerde het beeld van Isabel op de begraafplaats nog steeds.
Het lot, onzeker en vol twijfel, kruiste opnieuw ons pad.
Ik hoorde dat ze werkte bij het bedrijf dat me had gesteund. Tijdens de vergadering fluisterde ze nauwelijks:
« Daniel… »
Na het werk gingen we koffie drinken. Isabel vertelde me:
« Sinds Gabriela’s dood heb ik mijn toevlucht gezocht in mijn werk. Maar er zijn nachten dat ik zonder reden huil. Die dag op de begraafplaats voelde ik dat ik niet alleen was in mijn verdriet. »
Ik luisterde naar haar en besefte dat we een onzichtbare band deelden: een gedeeld verdriet.
Maar ik wist ook dat deze band gevaarlijk was. Ik was getrouwd; ik kon het me niet veroorloven om gedesoriënteerd te raken.
We zagen elkaar meerdere keren. Onze gesprekken werden langer en diepgaander. Ik vertelde haar dingen die ik Laura niet had verteld. En het boeide me.
Totdat ik het op een avond niet meer kon verbergen en besloot alles aan mijn vrouw op te biechten.
Ik vertelde haar over de ontmoeting op de begraafplaats, over Isabel, over onze gesprekken.
Laura zweeg een hele tijd. Ik dacht dat ze boos zou worden, maar…
Uiteindelijk zei hij:
