Uiteindelijk zei hij:
« Daniel, ik wacht al drie jaar op je. Ik ben niet bang voor Isabel. Want ik weet dat liefde geen medelijden of toeval is: het is een keuze. Ik wil alleen dat je de moed hebt om te kiezen wat je echt wilt. Als je gelukkiger bent met haar, laat ik je gaan. »
Haar woorden troffen me als een mes in mijn hart.
Toen begreep ik het: ware liefde gaat niet alleen over het delen van wonden, maar ook over het tonen van opoffering, vertrouwen en geloof.
Vanaf die dag beperkte ik mijn contacten met Isabel tot professionele zaken.
Ik besloot bij Laura te blijven, omdat ik begreep dat het verleden moest blijven waar het was, en de vrouw die me echt had geholpen mezelf weer op te bouwen, was er altijd voor me.
Soms, in stilte, denk ik aan Isabels droevige ogen en haar vraag:
« Ben je bij iemand die je alleen maar aan je wonden herinnert, of iemand die je helpt ze te helen? »
Ik besefte dat de ontmoeting op de begraafplaats niet bedoeld was om een nieuw liefdesverhaal te beginnen, maar om me eraan te herinneren dat ik mijn verdriet niet alleen hoef te dragen.
Ik ben bij Laura, en met haar moet ik leren om ten volle te leven.
Sindsdien is mijn leven echt veranderd.
Niet vanwege de liefdesdriehoek, maar omdat ik heb geleerd het heden te waarderen, het verleden te vergeten en vooruit te gaan.
