Eleanor, mijn schoonmoeder, is een vriendelijke maar afstandelijke vrouw die me nooit echt heeft geaccepteerd. Desondanks is ze Laya’s oma, en ik wilde dat Laya contact zou houden met haar familie van vaderskant. Ik stond af en toe korte bezoekjes toe, maar nooit een overnachting. Tot vorige maand organiseerde mijn school een verplicht weekenduitje. Omdat ik geen andere keus had, belde ik Eleanor.
Er viel een lange stilte aan de lijn voordat ze zei: « Natuurlijk. Ik vroeg me af wanneer je me eindelijk toestaat haar langer dan twee uur vast te houden. » Dat had een waarschuwing moeten zijn, maar ik negeerde het.
Vanmorgen, toen ik Laya afzette, was ik ongelooflijk nerveus. « Weet je zeker dat je alles hebt wat ze nodig heeft? » vroeg ik Eleanor bij de deur.
« Hannah, ik heb Ethan opgevoed, » antwoordde ze scherp. « Ik denk dat ik één nacht wel aankan. »
Terwijl ik wegreed, zei ik tegen mezelf dat ik te veel nadacht. Maar de beklemming op mijn borst bleef aanhouden. Ik besefte niet dat het terecht was om bang te zijn. Tegen de tijd dat ik haar de volgende ochtend ophaalde, was alles wat ik wist ingestort.
Ik kwam rond 10.00 uur bij Eleanors huis aan. Het was te stil in huis. De gordijnen waren dicht. Laya zat op de rand van de bank, knuffelend met haar teddybeer, en zag er klein en teruggetrokken uit. Ze glimlachte niet en rende niet naar me toe. De zorgen die ik had onderdrukt, kwamen weer boven.
« Hé lieverd, » zei ik zachtjes, terwijl ik voor haar knielde. « Heb je het leuk gehad? »
Ze knikte lichtjes, bijna onmerkbaar. Ze deinsde een beetje terug toen ik haar haar achter haar oor stopte.
« We waren spelletjes aan het spelen. Ze is wat laat opgestaan, » zei Eleanor onbewogen vanuit de gang, terwijl ze haar armen over elkaar sloeg. « Waarschijnlijk gewoon moe. »
Ik wilde nog meer vragen, maar zag ervan af. Ik bedankte haar uit gewoonte en liep met mijn dochter naar de auto. Toen we eenmaal vastzaten, draaide ik me naar haar om. « Heeft oma goed voor je gezorgd? »
Laya keek uit het raam. « Mam, » fluisterde ze. « Oma zei dat ik je nooit mocht vertellen wat ik zag. »
Mijn pols bonkte in mijn oren. « Wat heb je gezien, schat? »
Haar gezicht was bleek en haar ogen waren wijd open. « Er was een meisje in de kelder. »
Ik verstijfde. « Welk meisje? »
« Ze was in de kamer, » flapte Laya er paniekerig uit. « Oma zei dat ze niet met haar moest praten, dat ze niet echt was. Maar ze zag er echt uit. Ze had een deken, maar geen bed. Ze huilde. Ze zei dat haar arm pijn deed. Oma zei dat ik niet moest kijken en liet me beloven het je niet te vertellen. »
Ik voelde een brok in mijn keel. « Hoe zag dat meisje eruit? »
« Ze was ouder dan ik. Haar haar was vies. Ze droeg een pyjama. Ik denk dat ze bang was, mama. »
Mijn hersenen raasden. Een spel? Een pop? Maar Laya’s beschrijving was te gedetailleerd, te specifiek. Haar angst was te reëel. Ik belde mijn beste vriendin, Olivia, een kinderpsycholoog.
« Hannah, » zei ze toen ik haar alles vertelde, « dit is geen verzinsel. Kinderen liegen niet over zulke details. Je moet dit serieus nemen. »
Dus dat deed ik. Ik bracht Laya naar huis, kalmeerde haar met een tekenfilm, ging toen naar de keuken, deed de deur op slot en belde 112. « Ik weet niet of het een noodgeval is, » begon ik met trillende stem, « maar mijn dochter vertelde me net dat ze een meisje opgesloten zag zitten in de kelder van mijn schoonmoeder. »
