Toen ik mijn vijfjarige dochter bij haar oma ophaalde, dacht ik dat de ergste dag voorbij was. Er was nog geen dag verstreken. Toen ik de veranda opstapte, verwachtte ik Laya met haar gebruikelijke wilde grijns op me af te zien rennen. In plaats daarvan kwam ze langzaam naar buiten, met een teddybeer in haar armen en haar ogen neergeslagen.
Ik hurkte neer en spreidde mijn armen. Ze omhelsde me, maar haar greep was anders, wanhopig, alsof ze me niet kon loslaten. In de auto gespte ik haar vast en vroeg of ze het naar haar zin had gehad. Eerst antwoordde ze niet, ze staarde alleen maar uit het raam. Toen boog ze zich naar me toe en fluisterde iets dat mijn bloed deed stollen.
“Mam, oma zei dat ik je nooit mocht vertellen wat ik zag.”
Mijn hart bonsde. « Schatje, wat heb je gezien? »
Ze keek me aan met haar grote bruine ogen, en wat ze zei deed mijn handen trillen. Ik wachtte niet. Ik pakte mijn telefoon en belde de politie.
Mijn naam is Hannah. Mijn vijfjarige dochter Laya alleen opvoeden is mijn realiteit geworden sinds ik mijn man Ethan drie jaar geleden verloor bij een auto-ongeluk. We zijn met z’n tweetjes, in onze kleine wereld van bedverhaaltjes en ongelijke sokken. Laya betekent alles voor me.
