In de wereld van ‘liefdadigheid’ en ‘vrijgevigheid tijdens de feestdagen’ ontstaan de meest diepgaande momenten vaak wanneer we onze ‘risicobeoordelingsprotocollen’ loslaten om een rauwe, menselijke behoefte te vervullen. Mijn leven als 33-jarige alleenstaande moeder en ‘zorgprofessional’ wordt gekenmerkt door een strikte ‘budgetstrategie’. Sinds mijn ex-partner drie jaar geleden een ‘gezinsonttrekking’ initieerde, heb ik de ‘economie van het overleven’ onder de knie gekregen: het berekenen van ‘boodschappeninflatie’, het beheren van ‘huishoudelijk onderhoud’ en ervoor zorgen dat mijn twee jonge dochters van vijf en zeven jaar oud beschermd blijven tegen de ‘financiële stress’ die vaak gepaard gaat met een eenpersoonshuishouden. Ons ‘belangrijkste bezit’ is een bescheiden, ‘hypotheekvrij huis’ dat ik van mijn grootouders heb geërfd, een krakend toevluchtsoord dat dient als ons ‘sociale vangnet’ in een steeds duurder wordende wereld.
Twee dagen voor Kerstmis in 2025, na een uitputtende dienst op de spoedeisende hulp, reed ik over ijzige wegen naar huis, waar de kerstvoorbereidingen in volle gang waren. De mentale belasting van het moederschap was zwaar: ik was bezig met het inpakken van cadeaus, het vullen van de kerstsokken en de logistiek van kerstochtend. Toen ik echter langs een halte van het openbaar vervoer kwam, werden mijn instincten voor noodhulp geactiveerd. In de ijzige kou stond een jonge vrouw, later geïdentificeerd als Laura, met een baby van twee maanden oud, Oliver. Haar fysieke nood was duidelijk zichtbaar; ze was gestrand in een ijskoude omgeving nadat ze de laatste bus had gemist.
