‘Daarom zou je beter moeten weten,’ zei Brad, terwijl hij zich voorover boog, dicht bij mijn gezicht, stinkend naar alcohol. ‘Verliezers zijn hier niet welkom. Zie je die auto’s daar buiten niet staan? Dat niveau zul je nooit bereiken. Ga terug naar je waardeloze appartement.’
Ik keek naar mijn moeder. Ik wachtte op een verdediging. Een beetje moederlijke liefde.
Maar Constance schoof koud haar parels recht. ‘Brad heeft gelijk, Ethan. Je kunt maar beter gaan. Zorg dat niemand je ziet.’
Ze smeet de deur dicht.
Het doffe klikje van het slot maakte een einde aan het licht en de warmte.
Ik stond alleen in de sneeuwstorm. Toen ik uit het raam keek, zag ik Brad lachend het voorval aan de gasten navertellen, terwijl mijn moeder nog wat wijn inschonk.
Ze dachten dat ik een mislukkeling was.
Ze weten niet dat de Mercedes die Brad rijdt, dit huis, het schoolgeld voor de privéschool van zijn zoon en zijn veelgeprezen durfkapitaalbedrijf allemaal met mijn geld gefinancierd zijn.
Ik maak geen ruzie. Ik bonk niet op de deur.
Ik draai me om en loop naar mijn afgetrapte Ford pick-up. Ik pak mijn telefoon en open mijn app voor vermogensbeheer.
Het is tijd om ze het échte cadeau te geven.
Ik ben geen arme man.
Ik ben Phantom, een van de « architecten » achter de blockchain-beveiligingssystemen van drie van ‘s werelds grootste banken. Ik verdien miljoenen dollars per jaar, maar kies ervoor om een minimalistische levensstijl te leiden.
Vijf jaar geleden, toen mijn vader overleed, liet hij een nalatenschap achter die gebukt ging onder een enorme schuldenlast. Om mijn moeder te redden en Brad te helpen, die altijd al droomde van een carrière als ondernemer maar daar niet geschikt voor was, heb ik in het geheim een trustfonds opgericht, het « Familiefonds ».
Ik stort er elke maand geld in. Ik betaalde de hypotheek, Brads creditcardschuld en het studiegeld van mijn neefje. Ik gaf Brad de leiding over een door mij opgericht schijnbedrijf, zodat hij de « CEO » kon zijn. Ik deed het allemaal in het geheim, zodat ze met opgeheven hoofd verder konden.
Maar vanavond bleef mijn vriendelijkheid als sneeuw voor de zon staan.
Ik reed naar een verlaten eethuis en bestelde een zwarte koffie.
Ik opende mijn laptop.
Stap 1: Stop de geldstroom.
Ik heb ingelogd op het beheersysteem van de Heritage Foundation.
Opdracht: Annuleer alle terugkerende automatische overboekingen.
Opdracht: Blokkeer de American Express Black Card (tweede kaart) van Brad en Constance.
Stap 2: De bezittingen terugvorderen.
Brads Mercedes G-Wagon? Op naam van mijn schijnvennootschap.
Opdracht: Meld misbruik van het voertuig, activeer terugvordering via GPS.
Stap 3: De waarheid over het huis.
Het huis in Lake Forest werd van de bank gekocht toen mijn vader failliet ging. Ze waren er gewoon huurders.
Opdracht: Stuur een opzegging van de huurovereenkomst en een bevel om het huis binnen 30 dagen te verlaten.
Ik nam een slok koffie en drukte op ENTER.
Op het scherm verscheen: Verwerking… Voltooid.
Ik hing op. Kerstavond was nog lang.
Drie dagen later.
Ik zat in mijn geheime penthouse in het centrum van Chicago, met uitzicht over de stad.
Mijn telefoon rinkelde onophoudelijk. 50 gemiste oproepen van mijn moeder. 30 van Brad. En tientallen voicemailberichten.
Ik opende een van Brads voicemails.
« Ethan! Wat ben je in vredesnaam aan het doen? Mijn kaart werd geweigerd in een restaurant! Ik geef een feestje! Ben je gek geworden? Open hem nog eens! »
Nog een bericht, twee uur later. Brads stem begon in paniek te klinken. « Het bedrijf voor
De sleepwagen is net gearriveerd om de G-Wagon weg te slepen! Ze zeiden dat de eigenaar teruggave van de auto eist! Jij betaalt toch de huur? Wat is er aan de hand?
En toen een berichtje van mama, haar stem trillend, haar arrogantie van de avond ervoor verdwenen.
