Ik kwam op kerstavond aan, klaar om feest te vieren, met cadeaus in mijn hand – totdat mijn moeder de deur blokkeerde en mijn broer lachend zei: « Verliezers zijn hier niet welkom. »
Ik draaide me om zonder tegenspraak. En toen ik stopte met het betalen van zijn rekeningen, zijn kinderen en zijn luxe? Zijn hele leven stortte in… en onthulde geheimen die ik me nooit had kunnen voorstellen.
De wind floot door de oude eikenbomen van Lake Forest, Illinois, en voerde de bittere kou van -20 graden Celsius mee, typisch voor het Amerikaanse Middenwesten. Ik stond voor het imposante, roodbakstenen Georgische huis waar ik ben opgegroeid. In mijn armen hield ik zorgvuldig ingepakte cadeaus: een limited edition Lego-set voor mijn neefje, een zijden Hermès-sjaal voor mijn moeder en een fles 25 jaar oude Schotse whisky voor mijn broer.
Ik was Ethan, 32 jaar, een freelance programmeur, gekleed in een oude parka en met sneeuw bedekte laarzen. In de ogen van mijn familie was ik een mislukkeling. Iemand die geen ‘vaste kantoorbaan’ had, geen pak droeg en geen Mercedes reed.
Ik belde aan. Van binnen klonk vrolijk Jingle Bells.
De zware eikenhouten deur ging open. Warme lucht en de geur van gebraden kalkoen stroomden naar buiten, een schril contrast met de sneeuwstorm achter me.
Mijn moeder, Constance, stond daar. Ze droeg een luxueuze rode fluwelen jurk en een parelketting.
Achter haar stond mijn broer, Brad. Hij droeg een perfect op maat gemaakt Armani-pak, had een glas wijn in zijn hand en zijn gezicht was rood van de alcohol.
‘Ethan?’ Mijn moeder fronste haar wenkbrauwen, zonder ook maar een glimlach te tonen. Ze bekeek me van top tot teen alsof ik een verdwaalde bezorger was. ‘Wat doe je hier?’
‘Ik ben thuis voor Kerstmis, mam,’ zei ik, terwijl ik de cadeautassen omhoog hield en een glimlach forceerde. ‘Ik heb cadeautjes meegenomen voor iedereen en voor Leo.’
Brad stapte naar voren en ging voor zijn moeder staan. Hij grijnsde en schudde zijn glas.
‘Cadeautjes? Een of ander goedkoop ding van Walmart?’ Hij schudde zijn kin. ‘Luister, kleine broer, we hebben vanavond VIP-gasten. Mijn zakenpartners en de chique vrienden van mama. We willen niet dat je de familie voor schut zet door er zo uit te zien.’
‘Brad, ik ben je broer,’ zei ik zachtjes. ‘En het is Kerstmis.’
