We hebben samen de video van de veranda bekeken: Melanie die de straat in de gaten hield, mijn rug vastpakte, me duwde, mijn val, Jeffrey die lachte en zei: « Dat was om je een lesje te leren, zoals je verdient. »
Niemand zei iets. Een van Melanie’s vriendinnen begon te huilen. Julian liep stilletjes bij haar vandaan.
Vervolgens speelde Mitch audiofragmenten af: gesprekken over mijn dood, over het toevoegen van drugs aan mijn eten, over hoe lang het curateleproces zou duren. E-mails tussen Melanie en Julian waarin ze artsen bespraken die bereid waren om diagnoses te vervalsen.
Na afloop kondigde commandant Smith aan dat Melanie was gearresteerd voor mishandeling en samenzwering, Jeffrey voor medeplichtigheid, bedreiging en fraude. Ook Julian zou worden onderzocht.
Melanie probeerde weg te rennen; een agent hield haar gemakkelijk tegen. Ze schreeuwde dat ik haar erfenis aan het stelen was. Jeffrey zakte tegen de muur in elkaar en begon te huilen.
Voordat ze hem meenamen, keek ik hem recht in de ogen en zei: « Je hield op mijn zoon te zijn op het moment dat je besloot dat ik meer waard was dood dan levend. »
Hij had geen antwoord.
Rechtbank, vonnis en straf
De zaak haalde het nieuws: een weduwe werd bijna vermoord door haar eigen zoon en schoondochter vanwege geld.
Het onderzoek naar Melanie’s eerdere huwelijken werd heropend. Er waren aanwijzingen dat beide bejaarde echtgenoten langzaam waren vergiftigd met medicijnen die hartproblemen en verwardheid veroorzaakten. Als ik niet was gestopt met het eten van haar kookkunsten, was ik misschien wel de derde « natuurlijke dood » geweest.
Jeffreys gokschulden – bijna $100.000 – kwamen aan het licht. Melanies erfenis had hem al eens uit de problemen geholpen; toen dat geld op was, werd ik hun volgende geldschieter.
Tijdens de voorlopige zitting presenteerde de aanklager de financiële documenten, de geluidsopnamen en de video. Ik getuigde over het feit dat ik hen mijn dood had horen plannen en over de duw. De advocaten van de verdediging probeerden mij af te schilderen als een controlerende, verbitterde weduwe die onschuldige handelingen verdraaide. De video en audio maakten dat onmogelijk.
De rechter oordeelde dat er voldoende bewijs was voor een volledig proces en weigerde Melanie borgtocht. Jeffrey kreeg een borgtocht die zo hoog was dat hij die niet kon betalen.
Enkele maanden later begon het proces. Onder de getuigen bevonden zich accountants, toxicologen, buren, Mitch en zelfs familieleden van Melanie’s vorige echtgenoten. Julian, die zichzelf probeerde te redden, getuigde uitvoerig hoe Melanie hem specifiek had ingehuurd om hem zijn wettelijke rechten te ontnemen.
Toen ik in de getuigenbank plaatsnam, vertelde ik de jury niet alleen wat ze hadden gedaan, maar ook hoe het voelde: bang zijn voor je eigen keuken, slapen met de deur op slot, je enige kind horen lachen om je pijn.
De verdediging betoogde dat Jeffrey door Melanie was gemanipuleerd. Misschien was dat wel zo, maar hij had er toch voor gekozen om te lachen, om mee te doen, om mij niet te helpen toen ik op het beton lag.
De jury doorzag hen.
Melanie werd schuldig bevonden aan zware mishandeling, fraude en samenzwering en veroordeeld tot twaalf jaar gevangenisstraf zonder mogelijkheid tot vervroegde vrijlating. Jeffrey werd schuldig bevonden aan fraude en samenzwering en kreeg acht jaar gevangenisstraf, met de mogelijkheid tot vervroegde vrijlating na een deel van zijn straf te hebben uitgezeten. Julian kreeg een lagere straf in ruil voor zijn getuigenis.
Terwijl ze werden weggeleid, rouwde een deel van mij om de zoon die ik dacht te hebben. Maar het grootste deel voelde iets anders: veiligheid.
Leven na de nachtmerrie
Anderhalf jaar later zit ik op mijn balkon koffie te drinken, terwijl het litteken op mijn voet nog lichtjes pijn doet. De bakkerijen draaien weer op volle toeren. Ik heb een goede manager aangenomen en neem weer zelf belangrijke beslissingen.
Ik heb het huis opnieuw ingericht en de oude kamer van Jeffrey en Melanie omgetoverd tot een lichte werkkamer. Ik ben lid geworden van een steungroep voor ouderen die door familieleden zijn mishandeld en ben een soort mentor geworden, die anderen helpt de waarschuwingssignalen te herkennen.
In mijn testament laat ik het grootste deel van mijn nalatenschap nog steeds na aan Ryan en aan goede doelen. Jeffrey krijgt zijn symbolische $100.000 – het bewijs dat hij niet vergeten is, maar alleen veroordeeld.
Hij heeft me drie keer vanuit de gevangenis geschreven, met excuses, waarin hij Melanie de schuld gaf, maar ook zijn schuld bekende. Twee brieven heb ik nog niet gelezen. Misschien open ik de laatste ooit nog eens. Maar nu nog niet. De wonden moeten nog helen.
