Ik heb nog steeds wel eens nachtmerries – dat ik van de trap val, dat ik hun stemmen hoor. Mijn therapeut zegt dat trauma tijd nodig heeft om te verwerken. Maar de nachtmerries komen nu minder vaak voor.
Wat heb ik geleerd? Dat vertrouwen verdiend moet worden, zelfs door je eigen kinderen. Dat leeftijd geen teken van zwakte is. Dat we het recht hebben om ons veilig te voelen in ons eigen huis en om ons te verzetten wanneer die veiligheid bedreigd wordt.
Ik kijk naar mijn litteken. Sommigen zouden het een herinnering aan mijn slachtofferschap noemen. Ik zie het als een teken van overwinning – het bewijs dat ze me probeerden te breken en daarin faalden.
Ik ben niet langer de eenzame weduwe die hebzucht onder haar dak liet regeren. Ik ben Sophia Reynolds, de vrouw die van een kerstdiner gerechtigheid maakte – en er sterker dan ooit uitkwam.
