Mijn naam is Sophia Reynolds, ik ben 68 jaar oud, en afgelopen kerst kwam ik mijn eigen huis binnen met mijn voet in het gips en een voicerecorder verstopt in mijn vest. Iedereen staarde me aan toen ik zei dat mijn schoondochter me expres had geduwd. Mijn zoon lachte en zei dat ik « de les verdiend had ».
Niemand wist dat ik twee maanden lang wraak had voorbereid. Die avond was ik niet zomaar het slachtoffer dat mank naar het kerstdiner strompelde. Ik was de vrouw die eindelijk ophield zich als prooi te gedragen.
Nadat mijn man overleed
Drie jaar eerder was mijn man Richard plotseling overleden aan een hartaanval. We hadden vijfendertig jaar samen een leven opgebouwd en een kleine bakkerijketen gerund – vier winkels in New York, plus ons huis in Brooklyn en een gezonde spaarpot. Ons vermogen bedroeg in totaal zo’n vier miljoen dollar.
Richard was er niet meer, en met hem verdween de helft van mijn ziel. Voor het eerst in decennia voelde het huis te groot, te stil. Mijn enige zoon, Jeffrey, kwam met zijn vrouw Melanie naar de rouwplechtigheid en omhelsde me zo stevig dat ik dacht dat het verdriet was. Nu weet ik dat het berekening was.
Voordat Richard stierf, kwamen ze eens per maand op bezoek. Na de begrafenis begonnen ze elk weekend langs te komen. Jeffrey zei dat ik niet alleen in zo’n groot huis zou moeten wonen. Hij maakte zich zorgen om mijn « mentale gezondheid » en « veiligheid ». Melanie knikte zachtjes instemmend bij alles wat hij zei, met een glimlach en vol medeleven.
Vier maanden later liet ik ze intrekken. Ze namen eerst de logeerkamer in gebruik, daarna de garage, en verspreidden zich vervolgens langzaam over het hele huis alsof het altijd al van hen was geweest. Aanvankelijk was ik dankbaar voor het lawaai, het gezelschap, de illusie van een gezin. Ik had geen idee dat ik daarmee roofdieren in mijn huis had uitgenodigd.
Het geld begint te verdwijnen.
Zes maanden nadat ze waren ingetrokken, kwam Jeffrey naar me toe in de tuin, met hetzelfde gezicht dat hij als kind had getrokken als hij iets wilde hebben. Zijn bedrijf dreigde hem te ontslaan, zei hij. Hij had 50.000 dollar nodig voor een cursus die zijn toekomst veilig zou stellen.
Ik heb het geld de volgende dag overgemaakt.
Drie weken later kwam Melanie met tranen in haar ogen naar mijn slaapkamer en vertelde dat haar moeder een operatie van 30.000 dollar nodig had. Dat betaalde ik ook. We waren tenslotte familie.
De verzoeken bleven maar binnenkomen:
– 40.000 dollar voor een investering,
– 25.000 dollar voor een auto-ongeluk,
– 30.000 dollar voor een “zakelijk partnerschap”.
Tegen december had ik ze $230.000 gegeven zonder er een cent van terug te zien. Telkens als ik over terugbetaling begon, veranderde Jeffrey van onderwerp. Ze kwamen altijd alleen naar me toe, altijd met een crisissituatie waardoor ik me schuldig voelde als ik nee zei.
“Wanneer gaat de oude vrouw dood?”
