Tom glimlachte. « Het komt niet van ons. Het komt van Daniel. »
Ik knipperde verward met mijn ogen. « Wat bedoel je? »
« Je man had een levensverzekering, » legde Tom uit. « Hij heeft die jaren geleden al afgesloten, maar de papieren zijn in de loop der tijd zoekgeraakt. Wij hebben geholpen de polis op te sporen. Deze is van jou. »
Ik staarde naar de rekening, mijn handen trilden. Daniel had aan alles gedacht. Zelfs in zijn dood zorgde hij nog steeds voor ons.
De bikers bleven urenlang eten en lachen. Mia, die stil en teruggetrokken was geweest sinds het overlijden van haar vader, kwam die dag tot leven. Ze zat achterop een motor, haar gezicht straalde van een glimlach die ik al maanden niet meer had gezien. Voor het eerst in wat een eeuwigheid leek, voelde ik hoop.
Maar zoals wel vaker gebeurt, had het leven nog een andere wending voor ons in petto.
Een paar weken later kreeg ik een telefoontje van het ziekenhuis. Daniels oncoloog wilde me zien. Mijn maag draaide zich om toen ik de spreekkamer binnenliep, me schrap zettend voor slecht nieuws. In plaats daarvan gaf de dokter me een map.
« We hebben iets gevonden in Daniels medisch dossier, » zei hij. « Een klinische studie waaraan hij heeft meegewerkt. Het is nog in een vroeg stadium, maar het ziet er veelbelovend uit. Als u wilt, willen we zijn werk graag voortzetten. »
Ik aarzelde. De gedachte om Daniels strijd tegen kanker opnieuw te beleven deed pijn, maar ik wist dat hij anderen zou willen helpen. « Wat heb je van mij nodig? » vroeg ik.
« Alleen met uw toestemming, » antwoordde de dokter. « En misschien uw verhaal. Het zou anderen kunnen inspireren om zich bij de strijd aan te sluiten. »
Ik stemde toe en in de daaropvolgende maanden werd ik een pleitbezorger voor kankeronderzoek. Ik deelde Daniels verhaal tijdens fondsenwervingsacties en evenementen en spoorde mensen aan om te doneren of deel te nemen aan onderzoeken. Het was niet makkelijk – er waren dagen dat het verdriet ondraaglijk voelde – maar ik bleef doorgaan. Voor Daniel. Voor Mia. Voor alle families die een dierbare verloren hadden.
De bikers bleven me de hele tijd steunen. Tom werd een vaste waarde in ons leven, kwam even langs om te kijken hoe het met ons ging of nam Mia mee op zijn motorritjes. Ze hielpen me zelfs een non-profitorganisatie op te richten ter ere van Daniel, die financiële hulp bood aan gezinnen die moeite hadden met medische rekeningen.
Op een avond, terwijl ik bij Daniels graf zat, besefte ik hoe ver we gekomen waren. De grafsteen, ooit een symbool van mijn falen, voelde nu als een testament van zijn nalatenschap. Hij had ons niet alleen herinneringen nagelaten – hij had ons een missie nagelaten.
Ik legde een hand op het koele graniet en schreef zijn naam. « Dank je wel, » fluisterde ik. « Voor alles. »
