Als Allie haar dochter « Ik mis je, papa » hoort zeggen aan de vaste lijn, stort haar wereld in. Haar man is al 18 jaar dood, dacht ze. Terwijl verontrustende waarheden aan het licht komen, wordt Allie gedwongen het verleden en de leugens die hun hele leven hebben gevormd, onder ogen te zien.
Mijn man stierf toen onze dochter Susie nog maar twee weken oud was.
Een auto-ongeluk. Dat is wat me verteld werd. Even kuste Charles me op mijn voorhoofd terwijl hij snel naar de supermarkt rende. Het volgende moment schudde ik de hand van een politieagent en probeerde ik woorden te begrijpen die niet klopten.
Hij ging weg. Zo ging het.
Ik was 23. Verdriet kleefde aan me als een tweede huid. Tot overmaat van ramp hield ik een pasgeboren baby vast die meer nodig had dan mijn gebroken zelf kon bieden. Toen kwam Diane, Charles’ moeder, in beeld. Ze werkte op het kantoor van de burgemeester en beloofde « het me gemakkelijker te maken ».
Ik heb niet geprotesteerd. Ik heb zelfs geen vragen gesteld.
Ik knikte terwijl de begrafenis achter een gesloten kist plaatsvond. Ze had aangedrongen op een snelle crematie. Ze had gebeld. Ik bleef in bed, hield Susie vast en liet Diane de scheuren in mijn wereld gladstrijken als behang op verrotte muren.
Ik heb zijn lichaam nooit gezien.
Ik zei tegen mezelf dat het er niet meer toe deed.
Gesloten kist bij begrafenis | Bron: Midjourney
Achttien jaar zijn verstreken. En op de een of andere manier heb ik het overleefd.
Van een meisje dat een pasgeboren baby in de greep van verdriet vasthield, veranderde ik in een vrouw die kalm en doelbewust haar leven reorganiseerde. Het was niet dapper of mooi… Het was nodig.
Eieren en toast op een bord | Bron: Midjourney
Susie was volwassen geworden. Ze was gevoelig en had Charles’ ogen. En haar kuiltjes als ze lachte… Hoewel ze langzamer en voorzichtiger leek, alsof wat er gedaan moest worden haar glimlach waard moest zijn.
Naarmate ik ouder werd, kwamen de vragen vanzelf.
“Hoe was het met papa?” vroeg ze, meestal als ik bezig was met het vouwen van de was, het roeren van soep of het afnemen van het aanrecht.
Een pan soep op het fornuis | Bron: Midjourney
Ik gaf hem wat ik had. Verhalen die te moe waren om te vertellen. Ik vertelde hem zijn vreselijke vadergrappen waar ik met mijn ogen van rolde. Foto’s van zijn babyglimlach. De herinnering aan hoe hij in de auto zong, altijd vals.
Ze accepteerde ze, maar ik voelde de leegte in haar ogen.
Lange tijd was dat genoeg. Totdat het dat niet meer was.
Het was een gewone dinsdagavond. Ik liep door de gang toen ik Susie’s stem hoorde. Ze was zacht.
“Oké… ik mis jou ook, pap.”
Mijn lichaam verstijfde.
Dit. Dit?!
Tiener praat aan de telefoon | Bron: Midjourney
Ik drukte mijn hand tegen de muur om mezelf in evenwicht te houden. Susie draaide zich om, zag me en hing zo snel op dat de hoorn terugviel.
“Met wie sprak je?” vroeg ik voorzichtig.
Ze wilde me niet in de ogen kijken.
“Verkeerd nummer,” zei ze en rende naar boven.
18-jarig meisje loopt de trap op | Bron: Midjourney
Ik bleef daar een hele tijd, met een bonzend hart en kokende gedachten.
Verkeerd nummer? Nee.
