Ik hoorde mijn dochter fluisteren « Ik mis je, papa » aan de telefoon – ik heb haar vader 18 jaar geleden begraven

Achttien jaar zijn verstreken. En op de een of andere manier heb ik het overleefd.

Ik veranderde van een meisje dat een pasgeboren baby vasthield en worstelde met verdriet naar een vrouw die rustig en doelbewust haar leven weer opbouwde. Het was niet dapper of mooi… het was noodzakelijk.

Susie groeide op. Ze was gevoelig en had Charles’ ogen. En haar kuiltje als ze glimlachte… hoewel het er langzamer en voorzichtiger uitzag, alsof alles wat gedaan moest worden haar glimlach waard moest zijn.

Naarmate ik ouder werd, kwamen de vragen vanzelf.