Wanneer Allie haar dochter « Ik mis je, papa » hoort zeggen aan de vaste lijn, stort haar wereld in. Haar man is al 18 jaar dood – of dat dacht ze tenminste. Terwijl verontrustende waarheden zich ontvouwen, wordt Allie gedwongen het verleden en de leugens die hun hele leven hebben gevormd, onder ogen te zien.
Mijn man stierf toen onze dochter Susie nog maar twee weken oud was.
Een auto-ongeluk. Dat is wat me verteld werd. Het ene moment kuste Charles me op mijn voorhoofd terwijl hij even snel boodschappen ging doen. Het volgende moment schudde ik de hand van een politieagent, worstelend met het begrijpen van woorden die nergens op sloegen.
Hij was er niet meer. Zo is het gegaan.
Ik was 23 jaar oud. Verdriet kleefde aan me als een tweede huid. Erger nog, ik hield een pasgeboren baby vast die meer nodig had dan mijn gebroken zelf kon bieden. Toen kwam Charles’ moeder, Diane, in beeld. Ze werkte op het kantoor van de burgemeester en beloofde « alles makkelijker te maken » voor me.
Ik heb niet geprotesteerd. Ik heb zelfs geen vragen gesteld.
Ik knikte slechts terwijl de begrafenis achter een gesloten kist plaatsvond. Ze stond op een snelle crematie. Zij pleegde de telefoontjes. Ik bleef in bed, hield Susie vast en liet Diane de scheuren in mijn wereld gladstrijken als behang over rottende muren.
Ik heb zijn lichaam nooit gezien.
Ik dacht dat het er niet meer toe deed.

Een gesloten kist op een begrafenis | Bron: Midjourne
Achttien jaar zijn verstreken. En op de een of andere manier heb ik het overleefd.
Ik veranderde van een meisje dat een pasgeboren baby vasthield en worstelde met verdriet naar een vrouw die rustig en doelbewust haar leven weer opbouwde. Het was niet dapper of mooi… het was noodzakelijk.
Eieren en toast op een bord | Bron: Midjourney
Susie groeide op. Ze was gevoelig en had Charles’ ogen. En haar kuiltje als ze glimlachte… hoewel het er langzamer en voorzichtiger uitzag, alsof alles wat gedaan moest worden haar glimlach waard moest zijn.
Naarmate ik ouder werd, kwamen de vragen vanzelf.
‘Hoe was papa?’ vroeg ze, meestal als ik met mijn handen bezig was met het vouwen van de was, het roeren in de soep of het afnemen van de aanrechtbladen.

Een pan soep op het fornuis | Bron: Midjourney
Ik gaf hem wat ik had. Verhalen die ik bijna niet meer kon horen. Ik vertelde hem over zijn vreselijke vadergrappen waar ik met mijn ogen van rolde. Foto’s van zijn glimlach als kind. De herinnering aan hoe hij in de auto zong, altijd vals.
Ze accepteerde ze, maar ik voelde de leegte in haar ogen.
Lange tijd was dat genoeg. Totdat het dat niet meer was.
Het gebeurde op een gewone dinsdagavond. Ik liep door de gang toen ik Susie’s stem hoorde. Ze was zacht.
“Oké… ik mis jou ook, pap.”
Mijn lichaam verstijfde.
Pap. Pap?!
Een tienermeisje aan de telefoon | Bron: Midjourney
Ik leunde met mijn hand tegen de muur om mezelf in evenwicht te houden. Susie draaide zich om, zag me en hing zo snel op dat de hoorn terugviel.
“Met wie sprak je?” vroeg ik voorzichtig.
Ze wilde mijn blik niet ontmoeten.
« Verkeerd nummer, » zei ze voordat ze naar boven rende.

Een 18-jarig meisje loopt een trap op | Bron: Midjourney
Ik bleef daar een hele tijd staan, mijn hart bonkte en mijn gedachten raasden door mijn hoofd.
Verkeerd nummer? Nee.
Die avond, nadat ze naar bed was gegaan, deed ik iets wat ik nog nooit eerder had gedaan: ik gluurde rond.