Die avond, nadat ze naar bed was gegaan, deed ik iets wat ik nog nooit eerder had gedaan: ik gluurde rond.
Het was niet moeilijk om toegang te krijgen tot het logboek van de vaste lijn. En toen verscheen het. Een nummer dat ik niet herkende.
Een vrouw staat in een woonkamer | Bron: Midjourney
Ik heb er lang naar gekeken voordat ik het schreef.
De ringen galmden in de stilte. Ik hing bijna op. Mijn duim bleef boven de knop hangen. Ik vond dit gek.
En toen, een ademhaling.
Een vaste telefoon op een tafel | Bron: Midjourney
Zacht. Mannelijk. Vertrouwd.
« Susie, » fluistert de stem. « Ik begon al te denken dat je vanavond niet meer zou bellen. »
Ik kon niet meer ademen.
« Wie is daar? » vroeg ik, hoewel ik het diep van binnen al wist.
Er volgde een stilte. Zwaar en bedachtzaam.
Een man zit op een bank | Bron: Midjourney
Eén klik.
Het gesprek werd afgebroken.
Ik zat daar, met de telefoon stevig vastgeklemd, terwijl golven van verwarring en angst over me heen spoelden.
Charles was dood. Ik wist dat hij dood was. Ik had om hem gerouwd. Ik had hem begraven, of tenminste, dat dacht ik.
Had ik afscheid genomen van een man die nooit in die kist had gelegen?
vervolg op de volgende pagina
Plotseling leek niets in mijn wereld zeker. Zelfs het verdriet waaraan ik me als een reddingslijn had vastgeklampt, niet.
De volgende ochtend, nadat ik de hele nacht had rondgelopen en de meest afschuwelijke scenario’s had bedacht, confronteerde ik Susie bij het ontbijt.
« Ga zitten, » zei ik tegen hem.
Mijn dochter aarzelde maar gehoorzaamde.
Een tiener zit aan een keukentafel | Bron: Midjourney
« Ik hoorde wat je gisteren zei. Alsjeblieft, lieverd. Geen leugens meer. »
Haar schouders zakten in elkaar. Ze stond zonder een woord op en verdween naar boven.
Een paar minuten later kwam ze terug met een envelop. Ze gaf hem aan mij en ging weer zitten.
Ik opende het langzaam. De tekst schokte me .
Een envelop op een keukentafel | Bron: Midjourney
« Mijn naam is Charles. Als je dit leest, komt dat omdat ik eindelijk de moed heb gevonden om contact met je op te nemen. Ik ben je vader. »
Ik slikte terwijl de brief zich met pijn in het hart ontvouwde.
Ik heb je leven van een afstandje gevolgd. Ik raakte in paniek toen je geboren werd. Ik was er niet klaar voor. Mijn moeder hielp me verdwijnen. Ik dacht dat ik het juiste deed. Nu zie ik in dat ik fout zat. Ik wil graag met je praten. Als je wilt.
Onderaan de pagina stond een telefoonnummer.
Een peinzende vrouw | Bron: Midjourney
Ik keek naar Susie, mijn keel dichtgeknepen van ongeloof en verraad.
« Hoe heb je hem gevonden? » vroeg ik zachtjes.
Ze aarzelde.
Wordt vervolgd op de volgende pagina 👇
Als je wilt doorgaan, klik op de knop onder de advertentie ⤵️
