Ik had nooit gedacht dat het kopen van een kleine verjaardagstaart voor een dakloze oude man mijn leven voor altijd zou veranderen. Maar toen hij de volgende ochtend aan mijn deur verscheen met een onmogelijke waarheid, realiseerde ik me dat de vreemdeling die ik in de regen had geholpen, helemaal niet was wie ik dacht dat hij was.
Soms ontmoet je iemand op een gewone dag en verandert alles. Je weet het eerst niet. Je probeert gewoon menselijk en vriendelijk te zijn. En dan laat het leven je zien dat één kleine keuze kan ontrafelen tot iets dat je nooit zag aankomen. Dat is wat er met mij is gebeurd.
Mijn naam is Emma, ik ben 35, en ik doe dit hele alleenstaande moeder-ding met mijn vijfjarige dochter, Lucy. Ze heeft van die grote bruine ogen die de wereld anders zien dan de meeste mensen. Ze merkt dingen op. De manier waarop bloemen naar de zon neigen. Hoe de kat van de buren hinkt op zijn linkerpoot. De vriendelijkheid waar de meeste volwassenen niet meer naar op zoek zijn.
Het leven is moeilijk geweest sinds mijn man wegliep. Lucy was amper zes maanden oud toen hij die woorden zei die ik nooit zal vergeten. « Ik ben nog niet klaar om vader te worden. » Zomaar. Alsof je een belofte kunt terugnemen en ongedaan kunt maken wat je al bent.
Maar ik had geen tijd om uit elkaar te vallen. Er was een baby die me nodig had.
Ik werk de meeste dagen aan de kassa bij Henderson’s Grocery, en als dat niet genoeg is, maak ik kantoren in het centrum schoon als het donker is. Mijn wekker gaat elke ochtend om 5.30 uur en sommige nachten kruip ik pas na middernacht in bed.
Ik heb een oppas ingehuurd om op Lucy te passen tijdens mijn avonddiensten, wat betekent dat ik minder boodschappen moet doen en dingen moet overslaan die ik alleen maar nodig heb om haar te betalen. Maar Lucy is veilig, en daar gaat het om.
Het huis waarin we wonen is klein. Mijn ouders hebben me jaren geleden geholpen om het te kopen, toen het nog mogelijk leek. Nu ben ik degene die de lekkende kranen repareert en het hek oplapt dat elk voorjaar omvalt.
Het geld is krap… Altijd al geweest. Maar Lucy gaat nooit zonder liefde, en dat is elk offer waard. We bakken koekjes op zondagmiddag en planten wilde bloemen in de voortuin, ook al sterft de helft. Soms zitten we tijdens onweer op de veranda en verzinnen we verhalen over piraten en draken.
