Er stond:
*”Aan mijn geliefde,
Als je dit hebt gevonden, komt dat omdat je het het hardst nodig hebt. Je hebt altijd dieper gezien dan anderen. Deze sleutel opent niet alleen een slot – hij opent een pad. Vertrouw op jezelf.
Met eindeloze liefde, mam.”*
Ik klemde de sleutel vast, onzeker maar hoopvol. Waar was hij voor? Zeker niet voor dit huis. Ik stopte ze allebei in mijn zak en liep terug naar het motel, vastbesloten om de waarheid te achterhalen.
Dagen later, terwijl ik door mijn herinneringen bladerde, drong het tot me door. Jaren geleden had mijn moeder een opslagruimte gehuurd tijdens een verbouwing. Er stonden nog steeds vergeten erfstukken in. Zou dat kunnen?
Ik reed erheen met een bonzend hart. De sleutel paste perfect. De metalen deur kraakte open. Zonlicht stroomde door de kieren, stof dwarrelde rond als kleine spookjes.
Eerst zag ik rommel: oude banken, dozen met het opschrift ‘kerstverlichting’ en albums. Toen, in een hoekje, een gepoetste kist.
Ik knielde en tilde het deksel op.
Er zaten papieren in, gebonden met lint, en een klein geschenkdoosje, verpakt in vervaagd bloemenpapier. Ik controleerde eerst de documenten – en verstijfde.
Eigendomsbewijzen.
Niet voor één, maar voor drie appartementen in het stadscentrum. Allemaal volledig betaald.
Ik staarde ongelovig. Mam?! Had ze dit verborgen?
Ik pakte de doos uit. Er zat nog een brief en een chequeboekje in. In de brief stond:
* »Mijn liefste,
Deze appartementen zijn van jou. Ik heb ze lang geleden gekocht om je toekomst veilig te stellen. Ik heb ze verborgen gehouden omdat hebzucht families kapotmaakt. Gebruik ze met wijsheid. Onthoud: ware rijkdom ligt niet in rijkdom, maar in mededogen en liefde.
Voor altijd de jouwe, mam.”*
Tranen stroomden over mijn wangen toen ik de brief tegen mijn borst drukte. Ze had alles voorzien. Ze kende Artyoms honger naar geld – en beschermde me.
Daarna schakelde ik een advocaat in, zette de aktes op mijn naam en begon plannen te maken. Ik nam contact op met goede doelen, vastbesloten om deze huizen leven te geven.
Eén werd een toevluchtsoord voor mishandelde vrouwen. Een ander opende voor oorlogsveteranen. De derde werd een kunstatelier voor dromers.
Al snel verspreidde het nieuws zich. Vrijwilligers arriveerden. Bedrijven doneerden meubels. Buren boden hun tijd en vaardigheden aan.
Artyom ontdekte het.
