Mijn leven, mijn huwelijk, mijn familie… het was allemaal een leugen.
De woede die ik in het café voelde, was nihil. Dit was een koude, holle leegte.
Ik reed naar huis. Ik reed niet te hard. Ik voelde me niet eens boos. Ik voelde gewoon… niets.
Ik liep het appartement binnen. Alina was in de keuken aan het koken. Karina was in haar kamer aan het spelen.
“Alina,” zei ik met gedempte stem.
Ze draaide zich om. « Wat is er? »
Ik gooide mijn telefoon op de keukentafel. De pdf lag open. « Lees maar. »
Ze pakte het op, haar wenkbrauwen fronsten verward. Ik keek haar na terwijl ze las. Haar gezicht werd wit. Wit als krijt. « Dit… dit is niet echt, » fluisterde ze. « Het is een vergissing. »
“Nul procent is geen fout, Alina.”
« Nee… nee, het… het kan niet… ik… » Ze keek me aan, haar ogen wijd open van angstaanjagende, oprechte paniek. « Denis, ik zweer het je. Ik ben nog nooit met een andere man geweest. Nooit. Niet ervoor, niet tijdens. Alleen jij. »
« Bewaar het, » snauwde ik. « De test liegt niet. Dat heb jij wel gedaan. »
« Nee! Dat heb ik niet gedaan! Ik weet niet hoe dit mogelijk is, maar ik heb het niet gedaan! »
« Ik ben klaar, » zei ik. Ik pakte een tas, gooide er wat kleren in en liep naar de deur. « Morgen vraag ik de scheiding aan. Niet… gewoon niet met me praten. »
Karina rende haar kamer uit. « Papa? Waar ga je heen? »
Ik keek naar haar. Dit kleine meisje dat ik vijf jaar lang had opgevoed. Deze vreemdeling.
« Papa… Papa gaat op reis, lieverd. » Ik kon haar niet eens aankijken. Ik liep gewoon de deur uit.
De kleuterschool
Twee dagen later vroeg ik de scheiding aan. Alina tekende net… de papieren, haar handen trilden, haar gezicht was helemaal gebroken. Ze verzette zich niet. Wat kon ze zeggen?
Maar ik kon niet zomaar… stoppen. Karina. Zelfs als ze niet… van mij was … hield ik nog steeds van haar. Ik kon niet zomaar uit haar leven verdwijnen. Ik regelde dat ik haar van de peuterspeelzaal zou ophalen, om haar een beetje normaliteit te geven.
Twee weken nadat de scheiding was aangevraagd, ging ik haar ophalen. Het was een « Spring Fling » voor de kleuterschool. Ouders waren overal. Ik stond in de volle aula te wachten tot de kinderen klaar waren met hun optreden. Karina stond op het podium, verkleed als een ster, en zocht me in de menigte.
Toen zag ik haar. Een vrouw stond bij het raam te wachten op haar kind.
Mijn hart stond stil.
Het was Alina. Maar… dat was het niet. Het was… zij. Maar… anders. Hetzelfde gezicht, dezelfde gelaatstrekken, dezelfde grijsgroene ogen… maar haar haar was korter, karamelkleurig. Het was de vrouw uit het café. Mikhails vrouw.
Mijn bloed kookte. Had ze het lef om hierheen te komen ?
En toen… rende een klein meisje, ongeveer even oud als Karina, met donker haar en grote bruine ogen, naar haar toe. « Mama! » riep ze.
De vrouw, Alina’s dubbelganger, glimlachte en tilde haar op.
En ik zag het gezicht van het kleine meisje.
Ik voelde de lucht uit mijn longen ontsnappen.
Ik keek naar mezelf.
Het was… het was mijn gezicht. Mijn ogen. Mijn neus. Mijn glimlach. Het was een perfecte, miniatuurkopie van mij als kind. Mijn moeder heeft een oude foto van mij toen ik vijf was. Ik keek naar die foto, die tot leven kwam.
Mijn hersenen konden het niet verwerken. Het was als een scène uit een nachtmerrie.
Twee Alina’s. Eén blond kind met grijze ogen… één donker kind met bruine ogen.
Karina lijkt op geen van ons beiden.
Dit andere meisje lijkt sprekend op mij.
Deze andere vrouw lijkt sprekend op Alina.
Wat in vredesnaam was hier aan de hand?
Ik pakte Karina’s hand en liep de school uit, terwijl mijn gedachten raasden.
« Papa, je loopt raar, » zei Karina.
« Het is… het gaat goed, prinses. Ik dacht er gewoon over na. »
