Het ontrafelen
Ik reed naar Alina’s appartement. Ze deed de deur open, haar ogen rood en gezwollen. Ze had gehuild. Wéér.
« Denis? Wat is er? Je ziet eruit alsof je een geest hebt gezien. »
« Ik denk dat ik dat net gedaan heb, » zei ik terwijl ik langs haar liep.
Ik zat aan de keukentafel. Dezelfde tafel waar ik haar de DNA-test had laten zien.
« Alina, » zei ik met trillende stem. « We moeten praten. Nu meteen. »
« Waarover? De scheiding? »
« Nee. Ik… ik zag haar. Op de peuterspeelzaal. »
« WHO? »
« De vrouw uit het café. Degene op wie jij lijkt. »
Alina’s gezicht werd uitdrukkingsloos. « Mikhails… wat? Waar heb je het over? »
Ik zag een vrouw op Karina’s peuterspeelzaal. Ze is precies jouw exacte kopie. Jouw tweelingzus. En ze heeft een dochter, Karina’s leeftijd. En… Alina… dat kleine meisje lijkt sprekend op mij.
Alina staarde me alleen maar aan. « Denis, dat is… dat is krankzinnig. Je bent… »
« Ben ik nou gek? » Ik haalde mijn oude kinderfoto op mijn telefoon tevoorschijn en schoof hem over de tafel. « Dat ben ik toen ik vijf was. Dat is het meisje dat ik net zag. »
Alina keek naar de foto, toen naar mij en bracht haar hand naar haar mond.
« Ik… ik begrijp het niet, » fluisterde ze.
« Ik ook niet. Maar we gaan het doen. Morgen. We gaan samen naar die peuterspeelzaal. Je gaat die vrouw zien. En je gaat haar vragen wie ze is. »
De tweeling
De volgende middag stonden we voor de poort van de peuterspeelzaal. Mijn hart bonsde.
« Wat als ze er niet is? » fluisterde Alina, terwijl ze haar handen wringde.
« Ze zal hier zijn, » zei ik.
Om twee uur ‘s middags kwam ze aanlopen. Toen ze Alina zag, verstijfde ze. Het was alsof ze in de spiegel keek. Beide vrouwen staarden elkaar gewoon aan, sprakeloos.
« Ik… ik weet dat dit gek gaat klinken, » stamelde Alina, « maar… we zien er… identiek uit. »
« Dat zie ik, » zei de andere vrouw met trillende stem. « Ik… ik begrijp het niet. »
« Mijn naam is Alina Strelkova. »
« Evgenia, » antwoordde de vrouw. « Evgenia Morozova. »
Ik stapte naar voren en pakte Karina’s hand vast. « Pardon, » zei ik. « Mijn naam is Denis. Dit is… dit is moeilijk uit te leggen. »
Ik keek naar het kleine meisje, Kamilla, dat zich achter Evgenia’s benen verstopte. Mijn hart deed pijn.
« Evgenia, » zei ik, « kunnen we… kunnen we gewoon praten? Alsjeblieft? In een café? Ik denk… ik denk dat er iets onmogelijks is gebeurd. »
We zaten in een koffiehuisje. De twee vrouwen staarden elkaar aan en de twee meisjes (Karina en Kamilla) zaten aan een ander tafeltje al met kleurpotloden te spelen.
« Wanneer is je verjaardag? », vroeg Alina.
“15 juni 1998,” zei Evgenia.
Alina hapte naar adem. « Dat is… dat is mijn verjaardag. Precies dezelfde dag. »
« Ik was… ik was geadopteerd, » fluisterde Evgenia. « Mijn moeder… onze moeder… heeft me in het ziekenhuis afgestaan. Ze kon het zich niet veroorloven om er twee te houden. »
« Ze heeft me gehouden, » fluisterde Alina, terwijl de tranen opwelden. « Ze heeft het me nooit verteld. Ik… ik heb een zus. »
Ze keken elkaar alleen maar aan, terwijl er tientallen jaren aan verloren tijd in de lucht hingen.
« Er is meer, » zei ik met een schorre stem. Ik moest dit eruit gooien.
Ik keek naar Evgenia. « Wanneer… wanneer is je dochter geboren? »
“21 maart 2020,” zei ze.
Alina en ik keken elkaar aan. Pure schok.
« Karina ook, » zei Alina. « 21 maart 2020. »
“Welk ziekenhuis?” vroeg ik, mijn handen trilden.
“Stadsziekenhuis nr. 3,” zei Evgenia.
“Wij ook,” fluisterde ik.
Ik pakte mijn telefoon. Ik liet ze de foto van mezelf zien toen ik vijf was. Toen wees ik naar Kamilla.
Evgenia keek naar de foto, toen naar Kamilla en toen naar mij. « Mijn god, » zei ze.
« En Karina, » zei ik, wijzend naar het blonde meisje met de grijze ogen. « Ze… ze lijkt precies op… »
« …mijn man, Kirill, » besloot Evgenia met een bleek gezicht. « Hij is blond. Zijn hele familie heeft grijsgroene ogen. »
Eindelijk keek ik Alina aan. « De DNA-test, » zei ik met gebroken stem. « Hij gaf 0% aan. Ik dacht… ik dacht dat je… »
Haar ogen vulden zich met tranen, maar deze keer was het anders. Het was niet alleen pijn. Het was… begrip. « Oh, Denis, » fluisterde ze.
« Ze… ze hebben ze verwisseld, » zei Evgenia met haar hand voor haar mond. « In het ziekenhuis. Dat moet wel. Twee tweelingzussen, die op dezelfde dag bevallen, op dezelfde plek… iemand heeft een fout gemaakt. »
Ik keek naar Kamilla, mijn biologische dochter, die lachte toen Karina haar een tekening liet zien. En ik keek naar Karina, het kleine meisje dat ik had opgevoed, het meisje dat in alle opzichten mijn dochter was… en dat mijn nichtje was.
