“Wij zijn geen slechte mensen.”
« Misschien niet, » antwoordde ik. « Maar je bent absoluut niet goed. En er is een enorm verschil tussen die twee. »
De ober kwam terug met de rekening en legde deze in het midden van de tafel.
Niemand heeft het aangeraakt.
Veronica keek naar mijn zwarte kaart die ze nog steeds in haar handen had en keek toen naar mij.
« Ik ga je kaart niet gebruiken, » zei ze. « We betalen onze eigen rekening, zoals altijd. »
« Perfect, » antwoordde ik. « Bewaar dat kaartje dan maar als souvenir. Als herinnering dat niet alles is wat het lijkt. Dat de vrouw die je de hele nacht hebt veracht, meer heeft dan jij ooit zult hebben. En dan heb ik het niet alleen over geld. »
Veronica legde de kaart op tafel.
« Ik wil het niet. Ik wil jouw morele preek ook niet. »
Ik duwde het terug naar haar toe.
Houd het in ieder geval. Want iets zegt me dat je het nodig zult hebben. Ooit kom je iemand zoals ik tegen. Iemand die zich minder voordoet dan hij is, en dan maak je weer dezelfde fout. Want mensen zoals jij leren het nooit.
Franklin haalde zijn portemonnee tevoorschijn en haalde er een paar creditcards uit, allemaal goudkleurig en glimmend. Hij koos er een uit en zette die op de rekening. De ober nam hem aan en vertrok.
Niemand sprak tijdens die minuten wachten. De stilte was zwaar, ongemakkelijk en zwaar. Simone huilde zachtjes. Marcus hield mijn hand vast. Veronica staarde naar de muur. Franklin keek op zijn telefoon om oogcontact te vermijden.
De ober kwam terug.
“Meneer, uw kaart is geweigerd.”
Franklin keek abrupt op.
“Hoe is het afgewezen?”
De ober herhaalde het.
« Geweigerd. Heeft u een andere betaalmethode? »
Franklin werd rood.
« Dat kan niet. Die kaart heeft een extreem hoge limiet. Het moet een systeemfout zijn. »
De ober haalde zijn schouders op.
« Ik kan het nog een keer proberen, als je wilt. »
Franklin gaf hem nog een kaartje. De ober vertrok.
Veronica keek nerveus naar haar man.
« Wat is er gebeurd? »
« Ik weet het niet, » antwoordde Franklin geïrriteerd. « Het moet een fout van de bank zijn. Misschien hebben ze de rekening geblokkeerd uit veiligheidsoverwegingen. Dat gebeurt wel eens als je op reis bent. »
Ik knikte met een gespeelde blik van begrip.
« Natuurlijk. Die dingen gebeuren. Wat vervelend. »
De ober kwam weer terug.
« Het spijt me, meneer. Deze is ook afgewezen. »
Franklin stond op.
« Dit is belachelijk. Ik bel nu de bank. »
Hij stormde het restaurant uit.
Veronica bleef zitten, beschaamd en vernederd.
« Dit is ons nog nooit overkomen, » mompelde ze. « Nooit. »
“Wat een vreselijke timing,” merkte ik emotieloos op.
Marcus keek naar de rekening.
“Mam, ik kan-”
« Nee, » onderbrak ik hem. « Je betaalt nergens voor. »
Ik pakte mijn portemonnee, een eenvoudige oude leren portemonnee. Ik haalde er nog een kaart uit. Deze was niet zwart. Hij was transparant, gemaakt van zwaar metaal. Een kaart die minder dan één procent van de mensen ter wereld bezit.
Ik zette het op tafel voor Veronica.
Ze keek ernaar. Haar ogen werden groot. Ze herkende wat het was.
« Dat is een Centurion-kaart. »
« Dat klopt, » antwoordde ik. « American Express. Exclusieve uitnodiging. Minimale jaarlijkse besteding van tweehonderdvijftigduizend dollar. Vijfduizend dollar jaarlijkse bijdrage, alleen al voor het feit dat je het hebt. En voordelen die je je nooit kunt voorstellen. »
Veronica zei niets.
De ober nam het kaartje voorzichtig aan, alsof het iets heiligs was. Binnen twee minuten was hij terug.
« Dank u wel, mevrouw Sterling. Alles is geregeld. Wilt u de bon? »
“Dat is niet nodig,” antwoordde ik.
De ober knikte en vertrok.
