Ik heb mijn tweelingzonen alleen opgevoed, maar toen ze 16 werden, kwamen ze terug van hun studie en vertelden ze me dat ze geen contact meer met me wilden.
Ze zaten naast elkaar op de bank. Roerloos . Hun lichamen waren gespannen, hun schouders recht en hun handen rustten op hun knieën alsof ze zich voorbereidden op een begrafenis.
« Noah? Liam? Wat is er aan de hand? »
Twee tweelingen zitten op een bank | Bron: Midjourney
Mijn stem galmde te hard in het stille huis. Ik legde mijn sleutels op tafel en deed voorzichtig een stap naar voren.
« Wat is er aan de hand? Is er iets gebeurd tijdens het programma? Ben je…? »
« Mam, we moeten praten, » onderbrak Liam me met een stem die ik maar moeilijk herkende als die van mijn zoon.
De manier waarop hij het zei, bezorgde me een steek van verdriet.
Een vrouw die in een woonkamer staat | Bron: Midjourney
Liam keek niet op. Zijn armen waren over elkaar geslagen en zijn kaken waren op elkaar geklemd, zoals wanneer hij boos is maar probeert dat te verbergen. Noah zat naast hem, zijn handen gebald, zijn vingers zo strak op elkaar dat ik me afvroeg of hij ze nog wel kon voelen.
Ik ging in de fauteuil tegenover hen zitten. Mijn uniform plakte aan mijn huid, vochtig en oncomfortabel.
« Oké jongens, » zei ik. « Ik luister. »
Een vrouw die in een fauteuil zit | Bron: Midjourney
« We kunnen je niet meer zien, mam. We moeten verhuizen… We zijn hier klaar mee , » zei Liam, terwijl hij diep ademhaalde.
‘Waar heb je het over?’ Mijn stem brak voordat ik het kon tegenhouden. ‘Is dit… is dit een grap? Neem je een grap op? Ik zweer het, jongens, ik ben te moe voor deze onzin.’
‘Mam, we hebben onze vader ontmoet. We hebben Evan ontmoet,’ zei Noah, terwijl hij langzaam zijn hoofd schudde.
Close-up van een tiener | Bron: Midjourney
Die naam was als een koude douche voor me.
« Hij is de directeur van ons programma, » zei Noah.
« De regisseur? Ga je gang. »
« Hij zocht ons op na de introductie, » voegde Liam eraan toe. « Hij zag onze achternaam en zei toen dat hij onze dossiers had bekeken. Hij vroeg of hij ons even privé kon ontmoeten, zei dat hij ons kende… en dat hij had gewacht op een kans om deel uit te maken van ons leven. »
Een man die aan zijn bureau zit | Bron: Midjourney
‘En jullie geloven deze man?’ vroeg ik, terwijl ik mijn zoons aankeek alsof ze plotseling vreemden voor me waren geworden.
‘Hij vertelde ons dat je afstand van hem hebt genomen, mam,’ zei Liam scherp. ‘Dat hij er voor je had willen zijn en je had willen helpen, maar dat je ervoor had gekozen hem weg te duwen.’
‘Dat is niet waar, jongens,’ fluisterde ik. ‘ Ik was 17. Ik vertelde Evan dat ik zwanger was, en hij beloofde me de maan en de sterren. Maar de volgende ochtend was hij weg . Zomaar. Geen telefoontje, geen berichtje, niets. Hij was weg.’
