Ik heb mijn tweelingzonen alleen opgevoed, maar toen ze 16 werden, kwamen ze terug van hun studie en vertelden ze me dat ze geen contact meer met me wilden.
Er waren nachten dat ik op de keukenvloer zat en lepels pindakaas op oud brood at, terwijl ik van uitputting huilde. Ik ben de tel kwijtgeraakt van het aantal verjaardagstaarten dat ik zelf heb gebakken, niet omdat ik er tijd voor had, maar omdat ik me bij het kopen van een taart voelde alsof ik opgaf.
Een zelfgemaakte verjaardagstaart op het aanrecht | Bron: Midjourney
Ze groeiden zo snel op. De ene dag zaten ze nog in hun pyjamaatjes te giechelen bij herhalingen van Sesamstraat . De volgende dag maakten ze ruzie over wie de boodschappen uit de auto moest tillen.
« Mam, waarom eet je dat grote stuk kip niet op? » vroeg Liam me op een dag toen hij ongeveer acht jaar oud was.
‘Omdat ik wil dat je langer bent dan ik,’ antwoordde ik glimlachend, met mijn mond vol rijst en broccoli.
« Dat ben ik al, » antwoordde hij met een glimlach.
Een bord met eten op tafel | Bron: Midjourney
« Een halve centimeter, » antwoordde Noah, terwijl hij met zijn ogen rolde.
Ze waren anders, dat waren ze altijd al geweest. Liam was de vonk: koppig, geestig en altijd bereid om de regels te trotseren. Noah was mijn echo: bedachtzaam, afgewogen, een stille kracht die het evenwicht bewaarde.
We hadden onze rituelen: vrijdagavond filmavonden, pannenkoeken op examendagen en altijd een knuffel voordat we het huis verlieten, zelfs als ze deden alsof ze zich schaamden.
Een stapel pannenkoeken | Bron: Midjourney
Toen ze zich aanmeldden voor het duale inschrijvingsprogramma, een initiatief van de staat waarmee leerlingen van de onderbouw van de middelbare school studiepunten voor het hoger onderwijs kunnen behalen, zat ik na de introductiebijeenkomst op de parkeerplaats te huilen tot ik niets meer kon zien.
We waren erin geslaagd. Na al die moeilijkheden en al die slapeloze nachten… na al die overgeslagen maaltijden en al die extra uren.
We waren geslaagd.
Tot dinsdag, toen veranderde alles.
Een geëmotioneerde vrouw zit in een auto | Bron: Midjourney
Het was een stormachtige middag, zo’n middag waarop de lucht laag en zwaar hangt en de wind tegen de ramen beukt alsof hij naar binnen wil stormen.
Ik kwam net van een dubbele dienst in het restaurant af, mijn jas was doorweekt en mijn sokken maakten zuigende geluiden in mijn serveerstersschoenen. Het was zo’n vochtige kou waar je botten pijn van doen. Ik smeet de deur achter me dicht en dacht alleen maar aan droge kleren en een warme kop thee.
Wat ik niet had verwacht, was de stilte .
Een peinzende vrouw in een serveerstersuniform | Bron: Midjourney
Niet het gebruikelijke zachte gemurmel van muziek uit Noah’s kamer, noch het piepje van de magnetron die iets opwarmde wat Liam eerder was vergeten op te eten. Alleen stilte — zwaar, vreemd en verontrustend.
